Ξεπερνώντας τους φόβους μας

Στην εποχή που ζούμε υπάρχει μία φυλακή για δισεκατομμύρια κόσμο στον πλανήτη. Μια φυλακή που δεν έχει τοίχους, συρματοπλέγματα, δεσμοφύλακες και φυσικά εμπόδια. Αλλά είναι η πιο αποτελεσματική φυλακή σε όλο τον κόσμο. Λίγοι είναι αυτοί που δραπετεύουν από αυτήν αλλά αυτοί  που το κάνουν, ανακαλύπτουν αληθινή και μόνιμη ελευθερία.
Η φυλακή αυτή βρίσκεται στο μυαλό μας. Είναι μια φυλακή που μας συγκρατεί από πρωτοβουλίες, εμποδίζει το ταλέντο να εξελιχθεί και την δυνατότητα της έκφρασης, και περιορίζει την ανάδειξη όλης της δυνατότητας μας σαν ανθρώπινα όντα.
Αυτή η φυλακή είναι ο φόβος. Οι ζωές μας ελέγχονται από τον φόβο περισσότερο από όσο γνωρίζουμε. Ο φόβος ελέγχει τις επιλογές που κάνουμε, τις συνήθειές μας, και την μοίρα μας. Εχει γίνει μία από τις μεγαλύτερες απειλές στην ανθρωπότητα στην σημερινή εποχή μέσα από πολλές εκφράσεις. Η τρομοκρατία έχει γίνει ο κύριος φόβος παντού. Πολλά γεγονότα τρομοκρατικών εκδηλώσεων, πολέμων, εγκλημάτων μας δειχνουν πως ο φόβος μπορεί να οδηγήσει ακόμα και τους ισχυρούς να συμπεριφέρονται απάνθρωπα και απελπισμένα. Ο φόβος της ζωής αποτρέπει τους περισσότερους από εμάς από το να ζούμε.
Οι περισσότεροι ανθρώποι σκέφτονται την ασφάλεια περισσότερο από την ευκαιρία. Φαίνεται ότι φοβούνται περισσότερο την ζωή από τον θάνατο.
Ο φόβος όταν είναι πολύ μεγάλος στην καθημερινότητά μας μας γεμίζει άγχος και φοβίες. Για άνθρωπους με τέτοιες αρρώστιες η φυλακή του φόβου μοιάζει σαν θανατική καταδίκη. Οι ζωές τους ελέγχονται πλήρως από τον φόβο, και κάνουν την ζωή δυσάρεστη και την καθημερινότητα ένα μαρτύριο. Ευτυχώς αυτό δεν είναι και ο πιο συνηθισμένος φόβος. Ο πιο άσχημος φόβος είναι αυτός που όλοι έχουμε αποδεχτεί επειδή είναι και ο πιο συνηθισμένος.
Είναι αυτή η συνήθεια που έχουμε όλοι να βλέπουμε τα αρνητικά πράγματα στην ζωή και όχι τα θετικά. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την συνήθεια να μιλούν για καταστροφή και αποτυχία. Συχνά οι σκέψεις μας είναι αρνητικές και κατα 90% εκφράζονται σε αρνητικές καταστάσεις ενώ μόνο το 10% είναι θετικές και πάνω σε θετικά πράγματα.
Υπήρξαν κάποιοι από εσάς με καταπληκτικές επιχειρηματικές ιδέες. Αυτό που σας κρατάει από την πραγματοποίησή τους είναι ο φόβος. Πολύς κόσμος σκέφτεται τα στατιστικά και πόσες επιχειρήσεις αποτυγχάνουν κάθε χρόνο ή τι θα σκεφτούν οι άλλοι εάν αποτύχετε ή εάν παρατήσετε την δουλειά σας.  Ο φόβος ότι δεν θα μπορείτε να πληρώνετε τους λογαριασμούς σας, ο φόβος ότι θα μείνετε άνεργοι, ότι θα απολυθείτε, ή ότι θα μείνετε χωρίς δουλειά σας κρατάει πίσω. Ο φόβος κρατάει πολύ κόσμο πίσω από το να κάνει πράγματα που δεν ευχαριστιέται και πολλές φορές δεν του προσφέρουν και αρκετά χρήματα. Ο φόβος να μην χάσετε μια δουλειά που έχετε έστω και αν σας κόψαν τον μισθό και δεν μπορείτε να επιβιώσετε γιατί όλοι οι άλλοι γύρω σας δεν έχουν δουλειά.
Ο φόβος του να πάρουμε ρίσκα εμποδίζει τον περισσότερο κόσμον απροχωρήσει στην ζωή του. Το ρίσκο μπορεί να προκαλέσει ζημιά σε ένα μελλοντικό γεγονός αλλά παίρνεται τώρα. Εάν προστείνετε σε κάποιον να σας παντρευτεί υπάρχει το ρίσκο να σας πει όχι, εάν σας αρέσει μια γυναίκα και φοβάστε να της το πείτε είναι γιατί φοβάστε να πάρετε το ρίσκο, γιατί φοβάστε την πιθανή απόρριψη.Ακόμα και όταν αγαπάμε κάποιον φοβούμαστε να του το πούμε μήπως φανούμε αδύναμοι στα μάτια του.
Παρόλα αυτά εάν θέλετε να ζήσετε μια γεμάτη ζωή πρέπει να πάρετε τα ρίσκα της αποτυχίας. Αρχίζουμε να ζούμε μόνο όταν σταματάμε να φοβόμαστε και εκεί αξίζει να πάρουμε κάθε ρίσκο στην ζωή.
Ο φόβος θα σας παραλύσει εάν δεν τον αντιμετωπίσετε. Θα σας σταματήσει από το να ζήσετε την ζωή σας όπως την επιθυμείτε. Αναγνωρίστε τον και κατακτήστε τον αλλιώς θα σας σταματήσει να ζείτε μια ζωή μια ζωή που επιθυμείτε. Παίρνετε κουράγιο, δύναμη και αυτοπεποίθηση κάθε φορά που κοιτάτε τους φόβους σας κατάματα και τους αντιμετωπίζετε. Πρέπει να προκάλείτε τους φόβους σας και να κάνετε πράγματα που νομίζετε ότι δεν μπορείτε να κάνετε.
Ο καθένας έχει φόβους από το παρελθόν που τον εμπόδισαν να πραγματοποιήσουν πράγματα. Θυμηθείτε πως αισθανθήκατε μέσα από αυτό αλλά και το αποτέλεσμα που είχε στην περαιτέρω ζωή σας. Σας εμπόδισε από κάτι για το οποίο ακόμα και σήμερα βλέπετε ότι εάν το κάνατε ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά; Τελικά μετά από κάποιο χρόνο συνειδητοποιείτε ότι τελικά δεν ήταν και τόσο μεγάλη η πρόκληση; Πολεμώντας τους φόβους είναι σαν να πολεμάμε το σκοτάδι. Ο τρόπος για να ξεπεράσουμε τους φόβους μας είναι να τους κυριεύσουμε. Αντιδράστε στους φόβους σας και συνεχίστε να αντιδράτε. Είναι ο καλύτερος τρόπος να ανακαλύψετε πως να κατακτήσετε τους όβους σας.
Αρχίσετε την επιχείρηση που θέλετε, σπουδάστε αυτό που πραγματικά θέλετε χωρίς να αναλογιστείτε τι θα μπορούσε να γίνει, κάνετε ότι θέλετε να κάνετε. Ισως να αποτύχετε αλλά ίσως πετύχετε. Αν δεν το κάνετε ποτέ σίγουρα θα χάσετε για πάντα την ευκαιρία της επιτυχίας. Δεν υπάρχει παρελθόν ή μέλλον. Μόνο το παρόν υπάρχει και τώρα είναι η στιγμή να κάνετε το επόμενο βήμα σε κάθε φόβο σας αλλιώς θα ζήσετε μία ζωή που ακόμα και άν είναι σε ήρεμα νερά όταν φτάσει προς το τέλος της να σας αφήσει με μια ανεκπλήρωτη αίσθηση. Την αίσθηση ότι δεν κάνατε ότι μπορούσατε να κάνετε, δεν προκαλέσατε τους φόβους σας και δεν πήρατε τα ρίσκα που θα μπορούσατε να πάρετε για να είναι η ζωή σας διαφορετική σήμερα. Θα μείνετε για πάντα με το ερωτηματικό του εάν.
Θυμηθείτε ότι όσο ασφαλής και να αισθάνεστε μέσα από τους φόβους σας μία κοινή μοίρα μας περιμένει όλους μας. Ο θάνατος. Παίρνοντας ή όχι ρίσκα στην ζωή θα έρθει αυτή η στιγμή και για εσάς. Θα πεθάνετε όπως όλοι. Οπότε τι όφελος έχει να ζείτε μια ζωή κάτω από φόβο και που είναι εξαιτίας αυτού να ζήσετε πιο κάτω από τις δυνατότητές σας. Χρησιμοποιήστε την ζωή σας σοφά. Ελευθερώστε το μυαλό σας από τον φόβο και την ανησυχια και δεχτείτε τις προκλήσεις.
Ο σκοπός του ανθρώπου είναι να εξελιχθεί και να γευτεί την ζωή στο έπακρον με όλες τις προκλήσεις τις και το μόνο που θα έπρεπε να φοβάστε είναι ότι δεν θα ακολουθήσετε αυτόν τον θείο νόμο και θα χάσετε μια ζωή που φεύγει γρήγορα. Αντί να φοβάστε αγαπήστε και έχετε πίστη σε αυτήν την θεική πορεία της ανθρώπινης φύσης σας. Πίστεψτε σε εσάς και στον Θεό και οι φόβοι σας θα εξαφανιστούν για πάντα.
 http://www.en-gr.com
φωτό

Εκεί που εστιάζεις την προσοχή σου... αυτό υπάρχει

Η Προσοχή μπορεί να οριστεί ως η κατεύθυνση και η διοχέτευση της συνείδησης με τρόπο ώστε στο μικρότερο δυνατό χρόνο να αντιλαμβάνεται τον περισσότερο χώρο, αντικείμενα, υποκείμενα και καταστάσεις του δεδομένου περιβάλλοντος.

Έτσι λοιπόν η πρώτη και αρχική φάση με την οποία ο ανθρώπινος ψυχισμός αποκτά πληροφορίες, γνώσεις , εμπειρίες: τα μέσα δηλαδή για τη δράση του. Η Προσοχή μπορεί να ασκηθεί με οποιαδήποτε από τις πέντε φυσικές αισθήσεις- ή με μερικές από αυτές συνδυασμένα- αν το αντικείμενο είναι εξωτερικό.

Μπορεί να ασκηθεί νοητικά (με εσωτερικές αισθήσεις-παραστάσεις) αν το αντικείμενο είναι εσωτερικό, όπως οι εικόνες της φαντασίας, οι σκέψεις και οι ιδέες γενικά. Τότε η εστία της συνείδησης φωτίζει κατά άμεσο και σκόπιμο τρόπο ένα σύνολο ψυχολογικών παραγόντων, οι οποίοι έτσι ωθούνται στο να απασχολήσουν την προσοχή μας.

Η Προσοχή λοιπόν είναι η διοργάνωση της συνείδησης. Αν η συνείδηση είναι η κατοχή του εαυτού μας, τότε η προσοχή είναι το ψυχολογικό εργαλείο που επιτρέπει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας για να τον κατέχουμε.

Για να το καταλάβουμε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα από την τεχνική της φωτογράφησης. Η επιλογή του φωτογραφικού στόχου είναι ήδη πράξη προσοχής. Η Συνείδηση θα ήταν το φιλμ. Η εστίαση του φακού είναι η Προσοχή και η φωτογράφηση είναι η συνειδητοποίηση.
Η Προσοχή λειτουργεί βέβαια με κάποιους νόμους που μπορούμε να τους παρατηρήσουμε και να τους περιγράψουμε , αλλά δεν μπορούμε εύκολα να τους κυριαρχούμε. Έτσι είναι δύσκολο να διατηρήσουμε την προσοχή μας επί πολύ χρόνο.

Επίσης υπάρχουν φυσιολογικοί (κινητικοί, αναπνευστικοί, κυκλοφοριακοί κλπ) ψυχολογικοί και νοητικοί παράγοντες που βοηθούν την έναρξη της λειτουργίας της προσοχής όπως: η ικανότητα να συγκεντρώνεται κανείς σε μία μόνο ιδέα, η ικανότητα να αποκρούει κανείς τις ιδέες που δεν είναι σημαντικές, το ν΄απομονώνει ένα ορισμένο γεγονός και να το προσέχει.

Οι σημαντικότεροι όμως από αυτούς τους παράγοντες στρέφονται γύρω από συναισθηματικές ρίζες: δηλ. προσέχω επειδή «μου αρέσει» και προσέχω γιατί «το θέλω», ή γιατί «πρέπει».

Η Προσοχή έχει στενή σχέση με τα ενδιαφέροντά μας, τα οποία διαιρούνται σε 2 κατηγορίες:
α) το συνειδητό ενδιαφέρον, όταν θέλουμε ή πρέπει να προσέξουμε κάτι και
β) το ασυνείδητο, που προέρχεται από τα αντικείμενα της αρεσκείας μας.

Τι χρειάζεται λοιπόν για να αποκτήσουμε μια περισσότερο σταθερή προσοχή, κυριαρχημένη από τη θέληση και χρήσιμη για τα ενδιαφέροντα του εαυτού μας; Γενικά θα λέγαμε ότι χρειάζεται να ελέγχουμε τις αισθήσεις μας, που πάντα μας τραβούν προς τα έξω και εμποδίζουν με τα παραληρήματά τους να προσέχουμε αυτά που πρέπει που μας είναι απαραίτητα.

Χρειάζεται να δώσουμε περισσότερη σημασία στη βούληση παρά στον κατώτερο συναισθηματισμό, μέχρι να κατορθώσουμε να θέλουμε ότι πραγματικά πρέπει να θέλουμε για να πετύχουμε τον σκοπό μας.

Δεν πρόκειται φυσικά να εξαλείψουμε την συναισθηματικότητα, αλλά να τη συνδυάσουμε έξυπνα με τη Γνώση και τη Βούληση. Έτσι θα εναρμονιστεί με την πραγματική φύση μας και θα είναι αποτελεσματική και ενισχυτική αντί για εμπόδιο.  

terrapapers.com 

Οι συνήθειες στη ζωή μας. Οι συνήθειες είναι μηχανικές, αυτόματες σκέψεις και λειτουργίες που συμβαίνουν χωρίς τη συνειδητή δική μας θέληση και επιλογή.

Πόσο βολικά χρησιμοποιούμε τις συνήθειες μας ως αναλλοίωτες και αδιαπραγμάτευτες σταθερές που σπανίως καταφέρνουμε να αλλάξουμε!

Κοιτάμε σαν στρουθοκάμηλοι το σύμπτωμα (το φαγητό, το τσιγάρο, το ποτό, τα ναρκωτικά κ.α.) , διεξάγουμε ανοικτό πόλεμο με αυτό, κατηγορώντας άλλους ή τον εαυτό μας που το σύμπτωμα είναι αυτό που είναι, ενώ ο δημιουργός του – ο προγραμματισμένος νους – περνάει άνετος και αλώβητος από δίπλα, κλείνοντας μας το μάτι, ελεύθερος να συνεχίζει να ορίζει τη ζωή μας, χωρίς εμάς.

Οι συνήθειες είναι μηχανικές, αυτόματες σκέψεις και λειτουργίες που συμβαίνουν χωρίς τη συνειδητή δική μας θέληση και επιλογή. Αντιδρούμε παρορμητικά, όπως έχουμε μάθει, βασιζόμενοι στην εμπειρία (σε προηγούμενες καταγραφές και συνδέσεις) και στην εκπαίδευση (τον τρόπο που έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε), χωρίς ποτέ αυτά να αμφισβητούνται.
Βοηθάμε την εδραίωση και τη συνέχιση των συνηθειών, μέσα από μια εξ’ ίσου βολική αμυντική, απαλλαγμένη από ευθύνη στάση, με τις φράσεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά: δεν μπορώ, έτσι έχω μάθει, πρέπει. Χρησιμοποιούμε όλοι τέτοιες λέξεις και φράσεις, πολύ περισσότερο απ’ όσο συνειδητοποιούμε, απαλλάσσοντας τον εαυτό μας από την ευθύνη να σκέφτεται και να λειτουργεί συνειδητά.

«Έχω μάθει να κοιμάμαι μετά τα μεσάνυκτα, πρέπει να πάω στη δουλειά, δεν μπορώ να κόψω το φαγητό, πρέπει να μην αγχώνομαι, δεν μπορώ να μη θυμώνω, πρέπει να ψωνίσω…» Ο καθένας έχει τα δικά του άπειρα παραδείγματα παραίτησης από την ευθύνη της επιλογής της δράσης του. Πολεμάμε το σύμπτωμα, προσπαθούμε να αλλάξουμε ή να απαλλαγούμε από αυτό, δοκιμάζουμε διάφορα για να το πετύχουμε (το μάρκετινγκ της καταναλωτικής, επιφανειακής κουλτούρας μας το γνωρίζει καλά αυτό), αλλά τα αποτελέσματα είναι πάντα αμφίβολα και προσωρινά.

Ο εγκέφαλος, με τις δικές μας οδηγίες (είτε συνειδητές είτε ασυνείδητες), δημιουργεί συνάψεις με τα άπειρα νευρικά κύτταρα (νευρώνες) που τον αποτελούν. Οι συνάψεις αυτές σχηματίζουν νευρωνικά δίκτυα. Ανάλογα με τις σκέψεις και τα συναισθήματα με τα οποία φορτίστηκε ένα βίωμα, δημιουργούνται ισχυρές ή αδύναμες συνάψεις. Στη συνέχεια, ο εγκέφαλος, χρησιμοποιεί αυτά τα δίκτυα πληροφοριών ως δεδομένα, καθορίζοντας την πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε. Επαναλαμβάνουμε συναισθήματα και αντιδράσεις αν δεν τροφοδοτούμε τον εγκέφαλο με νέες πληροφορίες για να δημιουργήσει νέες συνάψεις και νέα δίκτυα πληροφοριών.

Όμως ο εγκέφαλος είναι 1000 φορές ταχύτερος από τον ταχύτερο υπερυπολογιστή στον κόσμο, είναι ικανός για εκατομμύρια συνάψεις το λεπτό, δεν ξεκουράζεται ποτέ, ανανεώνεται συνεχώς για όλη μας τη ζωή, είναι απόλυτα αποτελεσματικός και ενεργειακά αχόρταγος (όσο περισσότερο χρησιμοποιείται, τόσο περισσότερο ανανεώνεται). Είμαστε υπεύθυνοι για τις συνάψεις που δημιουργούμε και αυτή είναι δική μας επιλογή.

Είναι – πιστεύουμε - πιο εύκολο να αγωνιζόμαστε στην επιφάνεια, να μας φταίνε όλα, να ενοχοποιούμε και να τιμωρούμε τον εαυτό μας, παρά να ασχοληθούμε με το πραγματικό πρόβλημα που είναι ο νους και η ασυνείδητη δική μας λειτουργία. Φαντάσου να έλεγες: θέλω να κοιμάμαι μετά τα μεσάνυκτα, θέλω να πάω στη δουλειά, θέλω να τρώω (χωρίς να πεινάω), θέλω να αγχώνομαι, θέλω να θυμώνω, θέλω να ψωνίζω. Σίγουρα δεν βολεύει και σίγουρα δεν έχει την ίδια συναισθηματική φόρτιση μέσα σου.

Γιατί τότε θα πρέπει να αναλάβεις την ευθύνη για αυτό που κάνεις και να εξετάσεις γιατί το κάνεις, τι σου προσφέρει, τι προσπαθείς να αποφύγεις, τι φοβάσαι, ποια είναι η δική σου συμβολή και ευθύνη στη δημιουργία της πραγματικότητας σου. Δεν μπορείς να παραμένεις θύμα, να βολεύεσαι στην άγνοια και να απαλλάσσεσαι από την ευθύνη. Θα χρειαστεί να ΖΕΙΣ, όχι απλά να περιφέρεσαι. Και ζούμε, μόνο, όταν υπάρχουμε στο παρόν.  

Θα πρέπει να σκέφτεσαι περισσότερο και να μιλάς λιγότερο. Θα πρέπει να αρχίσεις να κοιτάς μέσα σου, αντί να εστιάζεσαι τόσο πολύ εξωτερικά, για να βρεις τις σωστές απαντήσεις. Θα πρέπει να επανεξετάσεις πολλές από τις (ασυνείδητες) επιλογές σου. Καθόλου βολική κατάσταση! Βολεύτηκες! Φταίει η δουλειά, το άγχος, η αρρώστια, οι άλλοι, οι καιροί, η τύχη σου, όλοι και όλα, ακόμα και εσύ. Όμως τίποτα δεν «φταίει». Σταμάτα πια να βολεύεσαι στην ενοχή. Δεν γίνεσαι ευσυνείδητος όταν ζεις ενοχικά. Βουλιάζεις ακόμα περισσότερο σε αυτό που δεν θέλεις και σε εμποδίζει να δεις, να αλλάξεις, να ελευθερωθείς.  

Κάτι γίνεται συνήθεια όταν σταματάμε να το παρατηρούμε, όταν σταματάμε να μαθαίνουμε, όταν πιστεύουμε ότι είναι δεδομένο, ένα σταθερό γεγονός, που δεν αλλάζει. Αλλά όταν σταματάμε να παρατηρούμε, σταματάμε και να ζούμε στο παρόν, σταματάμε να επιλέγουμε, σταματάμε να ζούμε συνειδητά, άρα ουσιαστικά. Απλά επαναλαμβάνουμε, προσδοκώντας ότι το μέλλον θα είναι διαφορετικό από το παρόν που δεν μας αρέσει και αποφεύγουμε. Επιλογή στη δράση μας όμως έχουμε μόνο στο παρόν. Εκεί βρίσκεται η δύναμη μας, εκεί είναι η ευθύνη της δράσης μας.

Σταμάτα να προσπαθείς. Σταμάτα να πολεμάς το σύμπτωμα. Η προσπάθεια είναι πόλεμος, φέρνει βία. Προσπαθείς όταν πας κόντρα, όταν πας ενάντια σε αυτό που ο εαυτός σου θέλει να σε οδηγεί. Δες πόσο συχνά χρησιμοποιείς τη λέξη «προσπαθώ», δες τον πόλεμο που διεξάγεις συνεχώς μέσα σου (και μεταφέρεις εξωτερικά). Για ποια ειρήνη μιλάμε, ποια γαλήνη επιδιώκουμε;  

Πρέπει επιτέλους να γίνει φανερό ότι το «δεν μπορώ», το «έτσι έμαθα», το «πρέπει» είναι μύθοι που μας βολευτήκαμε να αναμασάμε. Πίσω από κάθε «δεν μπορώ» κρύβεται ένα «δεν θέλω». Πίσω από κάθε «έτσι έχω μάθει» κρύβεται ένα «φοβάμαι να αλλάξω» και πίσω από κάθε «πρέπει» κρύβεται ένα «δεν θέλω να αναλάβω την ευθύνη». Γιατί επιμένουμε να αναλάβουν όλοι οι άλλοι την ευθύνη για τη δική μας πραγματικότητα όταν εμείς είμαστε τόσο απρόθυμοι να γνωρίσουμε τον δικό μας νου, να επιλέγουμε τις δικές μας σκέψεις, να ελέγχουμε τα δικά μας συναισθήματα και αντιδράσεις;

Κάπως έτσι, μέσα από άπειρες συνήθειες που δεν προσέχουμε και δεν αναγνωρίζουμε, διαπιστώνουμε ότι μελαγχολούμε όταν φεύγουν τα παιδιά από το σπίτι, γερνάμε όταν παίρνουμε σύνταξη, παθαίνουμε πανικό όταν συμβαίνει το αναπάντεχο, κατηγορούμε τους πάντες και τα πάντα (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μας) όταν χάνουμε τη δουλειά μας, όταν χωρίζουμε από τη σχέση μας. Αλλά δεν ευθύνονται όλα αυτά, ούτε οι άλλοι για τη δική μας πραγματικότητα. Ευθύνεται μόνο το ότι όλα αυτά μας έβγαλαν από τη ρουτίνα μας, μας τάραξαν τα λιμνάζοντα νερά της μηχανικής ζωής μας, μας ανάγκασαν να σκεφτούμε ξανά και έχουμε ξεχάσει πώς να σκεφτόμαστε δημιουργικά.