Χριστουγεννιάτικα όνειρα…

 
Τα όνειρα μικρών και μεγάλων διαφέρουν αρκετά. Τα όνειρα των μικρών για τα
Χριστούγεννα είναι λίγο-πολύ γνωστά: δώρα, λιχουδιές, χαρές, γέλια, διασκέδαση και
χατίρια!
Τα όνειρα των μεγάλων δεν είναι γνωστά. Είναι άγνωστα, κρυφά.
Φέτος τα όνειρα των μεγάλων είναι λιγότερα. Κάποιοι δεν τολμούν πλέον να κάνουν
όνειρα. Αφήνουν αυτή την πολυτέλεια για τα παιδιά τους..
Εσείς κάνετε όνειρα φέτος; Πρέπει να κάνετε πάντοτε νέα όνειρα! Έτσι συνεχίζεται η
ελπίδα να υπάρχει μέσα σας! Ονειρευτείτε! Γίνετε πάλι το παιδί που λίγο πριν κοιμη-
θεί σκέφτεται τι ωραία που θα ήταν να άνοιγε το παράθυρο και ο Πήτερ Παν να σε
πέταγε σε άγνωστες παραμυθένιες χώρες, που κανείς δεν χρωστάει πουθενά, που όλα
είναι ήσυχα, χωρίς άγχος, που παλιές γνώριμες χαρές και μυρωδιές ζουν και βασι-
λεύουν!.
Είναι η δική σας «χώρα του παραμυθιού» του δικού σας παραμυθιού που πρέπει
μόνοι σας να γράφετε κάθε βράδυ..Ονειρευτείτε –όχι περιμένοντας την θερινή νύκτα,
δηλαδή το μακρινό μέλλον που αργεί, που ίσως δεν έλθει ποτέ. Ονειρευτείτε τώ-
ρα, σήμερα, μικρά όνειρα που θα προσπαθήσετε να τα κάνετε να πραγματοποιηθούν!
Ίσως πρέπει φέτος να δανειστούμε λίγη πολυτέλεια από τα παιδιά μας! Τα Χριστου-
γεννιάτικα όνειρα είναι για όλους! Η μαγεία ,η λάμψη ,η ΕΛΠΙΔΑ, η ΑΓΑΠΗ, οι
ΕΥΧΕΣ, η ΧΑΡΑ είναι για όλους, μικρούς και μεγάλους! Ας αφήσουμε να
«φωλιάσουν» μέσα μας!
Φέτος τα Χριστούγεννα δώστε αγάπη πρώτα στο εαυτό σας και μετά στην οικογένειά
σας χωρίς να περιμένετε άλλο δώρο.. Η αγάπη όταν φωλιάζει στην καρδιά ανθίζει!
Σας εύχομαι Μαγικά Παραμυθένια Χριστούγεννα μαζί με τα παιδιά σας!
Τατιάνα Τσαραμιάδου
άπό

«ΚΑΘΑΡΑ» ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΜΕΤΩΠΙΑΙΟΣ ΛΟΒΟΣ

ΤΑ ΚΑΘΑΡΑ ΟΝΕΙΡΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΛΛΑ.

Εμπεριέχουν συνείδηση, όνειρο και συμμετοχή του κοιμώμενου. Μάλιστα πολλές φορές ο κοιμούμενος είναι σε θέση να καθοδηγεί τα καθαρά όνειρα από τον ύπνο στον ξύπνιο.
Η εξήγηση βρίσκεται στο γεγονός ότι εκείνη την ώρα αρχίζει και ξυπνάει ο προμετωπιαίος λοβός. Ο προμετωπιαίος λοβός είναι το τμήμα του εγκεφάλου που ρυθμίζει την συνείδηση και κατά συνέπεια διαδέχεται την ονειρική κατάσταση. Είναι δηλαδή το κλειδί που οδηγεί στην εγρήγορση και επαναφορά της κίνησης του ατόμου σε ότι αφορά αντίληψη, συναισθήματα και σκέψεις.

άπό 

Η σκοτεινή ενέργεια του μυαλού.

Ανακαλύφθηκε στον εγκέφαλο ένα δίκτυο σε διαρκή εργασία. Θα μπορούσε να είναι ο κρυφός σκηνοθέτης της ζωής μας. Και να εξηγεί τις ψυχικές νόσους...

Είστε ξαπλωμένοι σε μια πολυθρόνα, με κλειστά μάτια, στο ζενίθ της χαλάρωσης. Αν πιστεύετε ότι αυτή τη στιγμή ο εγκέφαλός σας λειτουργεί στο ελάχιστο, κάνετε λάθος: οι νευρώνες σας ζουν μια σημαντική δραστηριότητα, ανταλλάσσοντας βιοχημικά μηνύματα χωρίς σταματημό. Μάλιστα, η ενέργεια που καταναλώνει ο εγκέφαλος είναι 20 φορές μεγαλύτερη από αυτήν που χρειάζεται για να συνειδητοποιήσετε το κουδούνισμα του τηλεφώνου.
Αυτό οφείλεται στη «σκοτεινή ενέργεια» του εγκέφαλου: όπως και αυτή του σύμπαντος, είναι υπεύθυνη για μεγάλο μέρος των γεγονότων, αλλά είναι αόρατη με άμεσο τρόπο.

Βουητό στο υπόβαθρο
Η ανακάλυψη της σκοτεινής ενέργειας του εγκέφαλου αποδεικνύεται πολύτιμη. Μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση της λειτουργίας όχι μόνο του εγκέφαλου αλλά και διάφορων διανοητικών ασθενειών και να ανοίξει νέες προοπτικές που θα μας βοηθήσουν να ξεκαθαρίσουμε τι είναι η συνείδηση. Το εγκεφαλικό σύστημα που είναι επιφορτισμένο με αυτή τη βασική λειτουργία έχει ονομαστεί DMN (Default Μode Νetwork, Δίκτυο Αυτόματης Λειτουργίας) και μοιάζει να έχει το ρόλο του συντονισμού, του κρυφού σκηνοθέτη στις χιλιάδες εργασίες με τις οποίες η φαιά ουσία μας είναι απασχολημένη στη ζωή μας.

Οι βάσεις αυτής της ανακάλυψης ανάγονται στο 1929, όταν ο Χανς Μπέργκερ, εφευρέτης του ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος, εντόπισε συνεχείς ηλεκτρικές διακυμάνσεις στον εγκέφαλο: «Το κεντρικό νευρικό σύστημα είναι διαρκώς ενεργό, όχι μόνο όταν είμαστε ξύπνιοι», είχε πει.

Όμως οι παρατηρήσεις του αγνοήθηκαν. Η άφιξη της τομογραφίας εκπομπής ποζιτρονίων (PET) τη δεκαετία του ’70 και της λειτουργικής μαγνητικής τομογραφίας εγκεφάλου (fMRI) τη δεκαετία του ’90 επέτρεψε την ανακάλυψη των εγκεφαλικών περιοχών που ελέγχουν διάφορες λειτουργίες (όραση, λόγος, κίνηση κ.λπ.). Όμως, για να επιτευχθεί αυτό, έμεινε στη σκιά η δραστηριότητα του εγκέφαλου όταν αναπαύεται. «Σχεδόν όλες αυτές οι έρευνες σχεδιάστηκαν με τρόπο ώστε να δίνουν την εντύπωση ότι μεγάλο μέρος των εγκεφαλικών περιοχών παραμένουν σε κατάσταση ηρεμίας μέχρι που καλούνται να εκτελέσουν μια συγκεκριμένη εργασία», παρατηρεί στο Scientific American ο Μάρκους Ε. Ράιχλε , καθηγητής νευροβιολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον στο Σεντ Λούις (ΗΠΑ), πρωτοπόρος στις μελέτες αυτού του τομέα. Με άλλα λόγια, επισημαίνονται μόνο οι εγκεφαλικές περιοχές που είναι ενεργές σε μια εργασία, για παράδειγμα κατά την ακρόαση μουσικής, σαν ο εγκέφαλος να ήταν ανενεργός μέχρι τη στιγμή που το άτομο άρχισε να ακούει. Έπειτα προέκυψαν διάφορα στοιχεία που υποδείκνυαν μια εκτεταμένη δραστηριότητα υποβάθρου του εγκέφαλου, ακόμα και σε κατάσταση ηρεμίας.

Σκέψεις χαμηλής κατανάλωσης
Τη δεκαετία του ’90 ο Ράιχλε, κατά τη διάρκεια μελετών με την PET, παρατήρησε ότι κάποιες εγκεφαλικές περιοχές είναι πάντα ενεργές. Μάλιστα, έχουν μια πτώση δραστηριότητας ακριβώς όταν διεξάγεται μια εργασία (ομιλία, ανάγνωση, γράψιμο κ.λπ.).

Αυτό ήταν φανερό σε ένα τμήμα του μέσου βρεγματικού φλοιού, κοντά στο κέντρο του εγκέφαλου, που χρησιμοποιείται στην ανάμνηση των αυτοβιογραφικών γεγονότων. Άφησε τόσο αμήχανους τους ερευνητές ώστε την ονόμασαν «μέση μυστηριώδη βρεγματική περιοχή».

«Έπειτα από διάφορα πειράματα επιβεβαιώθηκε ότι ο εγκέφαλος δε λειτουργεί στο ελάχιστο όταν δεν είναι απασχολημένος με κάποια συνειδητή δραστηριότητα. Αυτή η περιοχή, κατά μυστήριο τρόπο, όπως το μεγαλύτερο μέρος των άλλων περιοχών, παραμένει διαρκώς ενεργή, μέχρι ο εγκέφαλος να επικεντρωθεί σε μια νέα εργασία», προσθέτει ο Ράιχλε.

Όταν ο ίδιος το 1998 παρουσίασε τα αποτελέσματα σε ένα επιστημονικό περιοδικό, απορρίφθηκαν, γιατί θεωρήθηκαν λανθασμένα. Αυτές οι εγκεφαλικές περιοχές (και άλλες, ακόμα και απομακρυσμένες αλλά συνδεδεμένες μεταξύ τους) αποτελούν τμήμα ενός ξεχωριστού συστήματος, του DMN.

Εγκέφαλος στο φουλ
Είναι ένα εγκεφαλικό σύστημα που είναι ενεργό εν ώρα ανάπαυσης, όταν δεν κάνουμε καμιά νοητική προσπάθεια και αφήνουμε το μυαλό μας ελεύθερο να αρμενίζει. Εργάζεται λιγότερο όταν είμαστε απασχολημένοι με κάποια δραστηριότητα, σαν να μην θέλει να ανακατευτεί με τα άλλα εγκεφαλικά συστήματα που είναι πιο ενεργά εκείνη τη στιγμή. Αυτή η έντονη εσωτερική δραστηριότητα αφήνει χώρο στις απαιτήσεις του εξωτερικού κόσμου, όταν παρίσταται ανάγκη. Όμως οι καθημερινές εργασίες, όπως η ανάγνωση, δεν επιφέρουν αύξηση στην κατανάλωση εγκεφαλικής ενέργειας  μεγαλύτερη από 5% σε σχέση με αυτήν που χρειάζεται στη βασική κατάσταση, που είναι περίπου 20 φορές μεγαλύτερη από αυτήν που χρησιμοποιείται σε μια απλή απάντηση σε ένα εξωτερικό ερέθισμα, όπως το να διώξουμε μια μύγα.

Αυτοσυγκεντρώνομαι
Αυτή η αλλαγή πορείας άνοιξε νέους δρόμους στην έρευνα. Σε μια μελέτη με επικεφαλής τον Φαμπρίτσιο Εσπόζιτο του Τμήματος Νευροεπιστημών του Πανεπιστημίου Φρειδερίκος Β΄ της Νάπολης, διαπιστώθηκε ότι, όσο περισσότερο μια νοητική εργασία (απομνημόνευση αριθμών) είναι απαιτητική, τόσο λιγότερο λειτουργεί το DMN.

Επιπλέον, τα άτομα που κατάφερναν να έχουν τις καλύτερες επιδόσεις ήταν αυτά στα οποία το DMN ήταν λιγότερο ενεργό, δηλαδή με μικρότερη δράση ενόχλησης απέναντι στη συνειδητή αυτοσυγκέντρωση που απαιτούσε η εργασία. Συγκεκριμένα, ήταν πιο αποτελεσματικός αυτός που είχε λιγότερο ενεργή την οπίσθια έλικα του προσαγωγίου, που είναι ένας κεντρικός κόμβος του DMN. «Αυτή η περιοχή ελέγχει τις πιο ενδόμυχες όψεις της σκέψης, αυτές που εξαρτώνται λιγότερο από το γύρω περιβάλλον», εξηγεί ο Εσπόζιτο.

Όμως ο ρόλος της σκοτεινής ενέργειας είναι πιο σύνθετος. Δεν περιορίζεται στο να μας αποσπά από τον εξωτερικό κόσμο, αλλά μπορεί επίσης να βελτιώσει τις νοητικές επιδόσεις μας. Πώς εξηγείται αυτό;

Πηγή: Focusmag.gr

Η πίστη σώζει… από τον πόνο.

Όταν ένα ασθενής πιστέψει και είναι αισιόδοξος ότι το φάρμακο που παίρνει θα τον ανακουφίσει ή θα τον θεραπεύσει, τότε...

το φάρμακο είναι περισσότερο αποτελεσματικό. 

Αντίθετα αν είναι απαισιόδοξος, τότε η αποτελεσματικότητα του φαρμάκου μειώνεται ή μπορεί να εξουδετερωθεί τελείως.

Το πείραμα έγινε σε 22 υγιείς ανθρώπους με ένα ισχυρό παυσίπονο (το remifentanil) που το έπαιρναν με ενδοφλέβια ένεση. Οι ίδιοι «μετρούσαν» τον πόνο από ένα κάψιμο στο πόδι σε κλίμακα 1 με 100.

Πριν τον φάρμακο ο πόνος αναφέρθηκε στο 66. Μετά την χορήγηση –αλλά χωρίς να το ξέρουν οι άνθρωποι- ο πόνος αναφέρθηκε στο 55. Και όταν έμαθαν ότι παίρνουν το φάρμακο, ο πόνος υποχώρησε στο 39. Όταν τους είπαν ψέματα ότι σταμάτησαν να τους το χορηγούν, ο πόνος έφτασε στο 64.

Είναι προφανές ότι ο εγκέφαλος μπορεί να κάνει το φάρμακο πιο αποτελεσματικό ή να εμποδίσει την δράση του. Η Ιρέν Τρέϊσι δηλώνει: "Η επίδραση των προσδοκιών είναι αρκετά ισχυρή για να αυξάνει σημαντικά τα οφέλη από ένα φάρμακο, αλλά επίσης είναι δυστυχώς αρκετά ισχυρή για να αντισταθμίζει την αναλγητική δράση. Είναι εντυπωσιακό. Είναι ένα από  τα καλύτερα παυσίπονα (το remifentanil), παρόλα αυτά ο εγκέφαλος μπορεί είτε να αυξήσει την αποτελεσματικότητα του φαρμάκου, είτε να την εξουδετερώσει εντελώς".

Οι θετικές σκέψεις λοιπόν, η αισιοδοξία και η πίστη βοηθούν τα φάρμακα να «πιάσουν». Τόση είναι η δύναμη του εγκεφάλου που συχνά  ο ασθενής αν πιστεύει, μπορεί να ανακουφιστεί από εικονικό φάρμακο (placebo), ενώ αντιθέτως μπορεί αν δεν είναι αισιόδοξος να ακυρώσει τη δράση ενός ισχυρού αληθινού αναλγητικού (nocebo).

Η αποτελεσματικότητα λοιπόν του φαρμάκου, εξαρτάται από τη διάθεση και τις σκέψεις του εγκεφάλου. Και σ΄αυτήν την περίπτωση, η αισιοδοξία και η πίστη βοηθάνε πολύ. Όπως και σε τόσα άλλα στη ζωή μας!

άπό 

Το τέλος μιας «εθνικής κατάθλιψης»

Πολλές φορές ο σχηματισμός εικόνων στην φαντασία μας, μπορεί να κάνει πολύ πιο κατανοητό το νόημα των λέξεων. Είναι επομένως σημαντικό να αναφέρουμε  ένα ιστορικό πείραμα της ψυχολογίας, το οποίο μπορεί να «γενικευτεί» σχετικλα με το πώς αντιδρούν  οι άνθρωποι απέναντι σε εξωτερικά γεγονότα - ερεθίσματα. Ένα πείραμα «σκληρό», για όλους τους φιλόζωους,  καθώς έγινε πάνω σε ζώα, συγκεκριμένα σε σκύλους, ενδεικτικό όμως αυτών  που δυστυχώς βιώνουν πολλοί άνθρωποι.

Το πείραμα αυτό αναφέρεται στην κατάθλιψη, η οποία μπορεί να προκληθεί στον άνθρωπο, από ερεθίσματα-πληροφορίες που αυτός λαμβάνει από το περιβάλλον. Τα ερεθίσματα αυτά ισοδυναμούν στο ανθρώπινο μυαλό, όσον αφορά την αντίδραση που προκαλούν, με την επίδραση των ηλεκτροσόκ  που δέχθηκαν τα ζώα στο συγκεκριμένο πείραμα.  Την κατάθλιψη αυτή την ονομάζουμε «εξωγενή», καθώς δεν «προέρχεται» από κάποια γενετική προδιάθεση του ανθρώπου. Προκύπτει συχνά από την παραμονή σε κατάσταση διαρκούς άγχους, όπως αυτό της επιβίωσης. Το πείραμα αυτό δείχνει ότι αν «ελέγχουμε» το περιβάλλον και επομένως, το τι αντιλαμβάνεται ένα ον για το περιβάλλον του, μπορεί να προκληθεί «τεχνητά» κατάθλιψη, με τα συμπτώματα που την συνοδεύουν, όπως απάθεια, παθητικότητα, απόσυρση από το ενδιαφέρον για την ζωή κλπ.

Στο παρακάτω πείραμα, τα ηλεκτροσόκ που δέχθηκαν τα ζώα, και το γεγονός ότι ήταν επώδυνα και «απρόσμενα» στο πότε θα ξανασυμβούν, δημιούργησαν στα δύστυχα ζώα, μία παρατεταμένη κατάσταση άγχους και υπερδιέγερσης του οργανισμού, ως άμυνα αντίδρασης. Η αναλογία με το άγχος ενός ανθρώπου για το αν, το πώς και το πού θα βρει τα χρήματα για να επιβιώσει, είναι εμφανής.

Αυτό το παρατεταμένο άγχος οδηγεί σε κατάθλιψη, καθώς το μυαλό και ο οργανισμός «κουράζονται» τελικά από την συνεχή υπερδιέγερση (απλουστευμένα υπερένταση) στην οποία βρίσκονται, όταν το μυαλό οποιουδήποτε όντος, δεν μπορεί να βρει έξοδο διαφυγής από την επώδυνη κατάσταση (τα ζώα ήταν παγιδευμένα σε κλουβιά). Το ερώτημα που θα απαντηθεί μετά από την αναφορά του πειράματος, είναι αν το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να «πειστεί» ότι βρίσκεται σε ένα «νοητό κλουβί» από το οποίο δεν υπάρχει διαφυγή. Και αν μπορεί να «εμποδιστεί» από το να αντιληφθεί την διαφυγή από το «νοητό κλουβί».

Συγκεκριμένα σκύλοι τοποθετήθηκαν σε χωριστούς θαλάμους, στο δάπεδο των οποίων διοχετευόταν ηλεκτρικό ρεύμα, ανά κάποιο χρονικό διάστημα, με αποτέλεσμα τα ζώα να δέχονται περιστασιακά μικρά ηλεκτροσόκ σε στιγμή που βεβαίως δεν μπορούσαν να προβλέψουν. Στην αρχή του πειράματος τα ζώα προσπαθούσαν να αντιδράσουν, καθώς η αναμονή του επόμενου ηλεκτροσόκ δημιουργούσε άγχος και κατέβαλαν προσπάθεια να το αποφύγουν. Μετά τα πρώτα ηλεκτροσόκ, τα ζώα συνειδητοποιούσαν πως ότι και αν έκαναν δεν μπορούσαν να αποφύγουν τα ηλεκτροσόκ με αποτέλεσμα το «πέρασμα» σε μια παθητική κατάσταση απόσυρσης. Συγκεκριμένα, ήταν πια ξαπλωμένα στο δάπεδο του θαλάμου και δεν κατέβαλαν καμία προσπάθεια να αποφύγουν το ηλεκτροσόκ. Παρ’ ότι «σκληρό» και ως ζωόφιλοι θα χαρακτηρίζαμε άκαρδο το πείραμα αυτό, δείχνει με απτό τρόπο πως το παρατεταμένο άγχος οδηγεί βαθμιαία σε δυσθυμία ή και κατάθλιψη όταν νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να αντιδράσουμε, νιώθουμε ότι είμαστε δηλαδή σε ένα «νοητό κλουβί».

Είναι γεγονός ότι το άγχος και το «συστατικό» του, ο φόβος,  μπορεί να είναι πολύ πιο ισχυρό από την άμεση βία. Η άμεση βία, όπως βιώθηκε σε στρατιωτικές δικτατορίες, έχει αποδειχθεί ότι έχει το μειονέκτημα ότι η καταπίεση είναι «εμφανής», ο «εχθρός» επίσης, και η διαφυγή από το νοητό κλουβί, είναι ορατή. Επομένως το ανθρώπινο μυαλό πολύ πιο εύκολα θα ανακαλύψει την «έξοδο» και θα αντιδράσει απέναντι σε αυτήν, καθώς μπορεί έτσι  πιο εύκολα, να μετατρέψει το άγχος σε θυμό, μια υγιής αντίδραση, «αντίδοτο» στην κατάθλιψη.

Το άγχος σε μεγάλο βαθμό, εγκεφαλικά, μειώνει την ικανότητα λειτουργίας της λογικής μας σκέψης. Για τον λόγο αυτό λέμε ότι στις πανελλήνιες εξετάσεις πχ, το υπέρμετρο άγχος μπορεί να εμποδίσει ακόμη και την μνήμη ενός μαθητή να ανακαλέσει πληροφορίες πάνω σε μαθήματα που γνωρίζει. Εμποδίζει και την λογική σκέψη να βρει την αιτία του άγχους επίσης.

Αυτό σημαίνει ότι αν δημιουργήσουμε φόβο, λόγω άγνοιας και μη πληροφόρησης του ανθρώπου γύρω από ένα γεγονός, για παράδειγμα ότι η ζωή του θα πάει χειρότερα αν συμβεί κάποιο γεγονός,  ο άνθρωπος, ή και μια ολόκληρη κοινωνία, μπορεί να νιώσει ότι βρίσκεται σε ένα «νοητό κλουβί», απ όπου δεν υπάρχει διέξοδος, οδηγούμενη σε μία απάθεια και παθητικότητα, τόσο ισχυρών που μπορούν να φτάνουν την βαρύτητα της κατάθλιψης. Τότε ακόμη και μία ομάδα, ή μία κοινωνία γίνεται πια ευάλωτη στο να «ακολουθήσει» την «λύση» που της «υποδεικνύουν.

Μπορούμε για να τονίσουμε την επιβάρυνση του άγχους της οικονομικής κρίσης, να το συγκρίνουμε με το άγχος της επιβίωσης που πέρασε η χώρα μας κατά την κατοχή. Το άγχος σήμερα είναι πολύ πιο μεγάλο, καθώς ο εχθρός, ο κατακτητής ήταν «ορατός».

Σημαντική αντίδραση λοιπόν του σημερινού Έλληνα, ενάντια στο άγχος της επιβίωσης είναι η όσο το δυνατόν αντικειμενική ενημέρωσή του, προκειμένου να «επαναλειτουργήσει» η λογική σκέψη, η οποία είχε παραλύσει από το άγχος και τον φόβο. Ένα κριτήριο για να φιλτράρουμε την ενημέρωση, είναι αν νιώθουμε ότι μας δημιουργεί το συναίσθημα του φόβου, πχ ότι ο άνθρωπος είναι απλά έρμαιο εξωτερικών παραγόντων. Η ενημέρωση αυτή είναι καλό να αποφεύγεται και να αμφισβητείται ως αντικειμενική. Η άγνοια είναι πάντοτε η μητέρα του φόβου. Ο φόβος μπορεί να κάνει το ανθρώπινο μυαλό να «πιστέψει» ότι είναι παγιδευμένο σε μία νοητή φυλακή, ανίκανο να αντιδράσει.. Η κατάσταση αυτή, μπορεί να επηρεάσει και την σωματική υγεία του ατόμου, λόγω της μείωσης της άμυνας του οργανισμού που επιφέρει το παρατεταμένος άγχος και η κατάθλιψη.

άπό 

Η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των «εσωτερικών συγκρούσεων»

Η νέα ιατρική του γιατρού Χάμερ

Ο γιατρός Ρίκε Γκέερτ Χάμερ (Ryke Geerd Hamer) υπήρξε για πολλά χρόνια διευθυντής σε μια γερμανική κλινική. Η προνομιούχος θέση του, του επέτρεψε να συναντήσει πολλούς καρκινοπαθείς. Χάρις στις περιστάσεις, στην τύχη και στην λεπτομερή παρατήρηση, ο Χάμερ ανακάλυψε τους θεμελιώδεις νόμους που εξηγούν το μηχανισμό της εμφάνισης όλων των καρκίνων και όλων των ασθενειών. Στην περίπτωση αυτού του γιατρού, μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για νόμους, αφού οι επαληθεύσεις που έγιναν από τον ίδιο και από άλλους ερευνητές και θεραπευτές έδειξαν ότι όλοι ισχύουν στις 100% των περιπτώσεων, πράγμα το οποίο δεν είχε ποτέ συμβεί έως τότε στην ιστορία της ιατρικής. 

Ο ατσαλένιος νόμος του καρκίνου που διατυπώθηκε από τον Ρίκε Γκέερτ Χάμερ είναι ο εξής: " Όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται και ενεργοποιούνται από έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που τις βιώνουμε χωρίς να τις εκφράζουμε. Η φύση της εσωτερικής σύγκρουσης καθορίζει την περιοχή του εγκεφάλου που θα πληγεί και το όργανο στο οποίο θα εντοπισθεί η ασθένεια. " Παρατήρησε λοιπόν ότι οι ασθενείς που είχαν καρκίνο των οστών, για παράδειγμα, είχαν όλοι βιώσει κάποιο σοκ, κάποιο στρες, κάποια έντονη και βίαιη (αιφνίδια) εσωτερική σύγκρουση κατά την οποία αισθάνθηκαν υποτιμημένοι. Επιπροσθέτως, παρατήρησε ότι σε όλους τους ασθενείς που είχαν προσβληθεί από τον ίδιο καρκίνο, είχε εμφανισθεί ένα σημάδι στην ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου τους. Έτσι, ανακάλυψε ότι σε κάθε τύπο στρες αντιστοιχούσε η ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου και το ίδιο συγκεκριμένο όργανο, πάντα το ίδιο. 

Ο καρκίνος των οστών αντιστοιχεί στην εσωτερική σύγκρουση της υποτίμησης. Ο καρκίνος των πνευμόνων στη έντονο φόβο του θανάτου. Ο καρκίνος του αριστερού στήθους σε μια γυναίκα δεξιόχειρα, στη έντονη εσωτερική σύγκρουση σε σχέση με ένα παιδί (πραγματικό, εικονικό, φανταστικό ή συμβολικό). Ο καρκίνος του δεξιού στήθους σε μια δεξιόχειρα γυναίκα αντιστοιχεί σε εσωτερική σύγκρουση γενικά με τον σύντροφο (σε μια γυναίκα αριστερόχειρα, οι αντιστοιχίες αντιστρέφονται). Ο καρκίνος του προστάτη αντιστοιχεί στη σεξουαλική εσωτερική σύγκρουση (πραγματική ή συμβολική) σε σχέση με τα παιδιά ή τους απογόνους (ή την ικανότητα δημιουργίας). Και ούτω καθεξής, για όλους τους καρκίνους. 

Αυτός ο νόμος έχει επιβεβαιωθεί εδώ και σχεδόν 20 χρόνια από εκατοντάδες θεραπευτές (εκπαιδευμένους από τον Χάμερ ή τους διαδόχους του), σε δεκάδες χιλιάδες ασθενείς, χωρίς εξαίρεση. Αυτό που είναι φανταστικό σε αυτήν την ανακάλυψη, είναι ότι ο μηχανισμός: «σύγκρουση - εγκέφαλος - όργανο» λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις. Για να το πούμε και αλλιώς, όσο η εσωτερική σύγκρουση είναι ενεργή, η περιοχή του εγκεφάλου που δραστηριοποιείται δίνει διαταγή στη βιολογική διαδικασία να παραγάγει καρκινικά κύτταρα στο όργανο που διαλέχτηκε για να εκφράσει την ανισορροπία. Αντιθέτως, όταν το άτομο λύσει την εσωτερική του σύγκρουση (με οποιονδήποτε τρόπο και αν το κάνει αυτό) και βάλει τέλος στο έντονο στρες του, η ίδια περιοχή του εγκεφάλου αντιστρέφει το πρόγραμμα και δίνει αμέσως διαταγή στη βιολογική διαδικασία, να σταματήσει την παραγωγή καρκινικών κυττάρων και να καταστρέψει τον όγκο που έχει δημιουργηθεί στο όργανο ... 

Έτσι σήμερα, αρκετές χιλιάδες ιατρικοί φάκελοι θεραπειών έχουν σχηματιστεί και συγκεντρωθεί από τον γιατρό Χάμερ και τους διαδόχους του. Μέσα σε αυτούς τους φακέλους, απαριθμούνται πολλές αποθεραπείες τις οποίες η επίσημη ιατρική χαρακτηρίζει ως « αυθόρμητες, ανεξήγητες ή αξιοθαύμαστες» : έτσι, ανιχνεύσεις (με σκάνερ), αναλύσεις αίματος, ακτινογραφίες, υποβολές εκθέσεων που έγιναν σε νοσοκομεία, αποδεικνύουν ότι ασθενείς έχουν θεραπευθεί εντελώς από καρκίνους, λευχαιμίες, σκληρύνσεις κατά πλάκας, μυοπάθειες, διάφορες εκφυλιστικές ασθένειες, κωφώσεις, σοβαρές διαταραχές της όρασης, ψωριάσεις, αλλεργίες, κ.λπ., χωρίς να προσφύγουν στη χημειοθεραπεία, την ακτινοθεραπεία, τη χειρουργική επέμβαση ή άλλες κλασικές θεραπείες που ορίζονται από την ιατρική. Και όμως, πολλοί από αυτούς ήταν καταδικασμένοι από την επίσημη ιατρική, που είχε βεβαιώσει ότι ήταν ανίατοι, ότι θα πεθάνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Κατά τη διάρκεια μιας από τις αναρίθμητες δίκες εναντίον του γιατρού Χάμερ στις οποίες ενάγων ήταν ο ιατρικός σύλλογος, ο δικηγόρος του Χάμερ είχε ζητήσει από το δικαστήριο να συγκρίνει το ποσοστό, σε εθνική κλίμακα, όσων επέζησαν από καρκίνο, με το ποσοστό όσων επέζησαν από καρκίνο ανάμεσα στους ασθενείς του πελάτη του (λαμβάνοντας υπόψη ότι μερικοί από αυτούς είχαν απευθυνθεί σ' αυτόν, μερικές φορές στο τελευταίο τους στάδιο, απελπισμένοι, αφού είχαν δοκιμάσει τα πάντα). Αυτή η σύγκριση παρουσίασε με περιφανή τρόπο την ανωτερότητα της προσέγγισής του Χάμερ, σε σχέση με την προσέγγιση της επιστημονικής ιατρικής και ολόκληρου του οπλοστασίου της: 95% επιβίωση για περισσότερα από 5 χρόνια για τον Χάμερ, απέναντι στο 30% κατά μέσο όρο, σε εθνική κλίμακα στη Γερμανία.

Η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των «εσωτερικών συγκρούσεων»

Εάν σταματούσα εδώ την παρουσίασή μου, θα σας άφηνα πιθανώς αμήχανους και με πολλές αμφιβολίες. Εάν δεν καταλάβουμε σε τι πραγματικά χρησιμεύει η ασθένεια, από βιολογική άποψη, οι θεραπείες μπορεί να φανούν μαγικές. Για να το καταλάβουμε αυτό, ο γιατρός Χάμερ έδωσε πρώτα-πρώτα ένα παράδειγμα παρμένο από την ζωική βιολογία: αυτό μιας αλεπούς που βρέθηκε σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την επιβίωσή της. 

Ας φανταστούμε ότι μια αλεπού δεν έχει καταφέρει να πιάσει την παραμικρή λεία εδώ και τρεις μέρες. Βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την σωματική της επιβίωση, όταν επιτέλους, καταφέρνει να αιχμαλωτίσει ένα μικρό κουνέλι που περνάει από εκεί. Τη στιγμή που ετοιμάζεται να το δαγκώσει, να το ξεσκίσει, να το φάει, η αλεπού ακούει έναν από τους χειρότερους εχθρούς της να πλησιάζει : τον κυνηγό. Και τώρα η αλεπού μας βρίσκεται σε τρομερό δίλημμα, ανάμεσα σε δύο απειλές : εάν φάει το γεύμα της, για να ικανοποιήσει την ανάγκη της για τροφή, κινδυνεύει να σκοτωθεί με την κοιλιά γεμάτη · εάν το σκάσει, αφήνοντας τη λεία της, κινδυνεύει ίσως να πεθάνει της πείνας λίγο αργότερα. Για να βγει από αυτό το δίλημμα, αποφασίζει να καταπιεί ολόκληρο το πόδι του κουνελιού και να φύγει μακριά. 

Εκείνη την στιγμή, ένας άλλος κίνδυνος απειλεί την αλεπού : κινδυνεύει να πεθάνει από απόφραξη εντέρου, επειδή αυτό το ολόκληρο πόδι δεν μπορεί ούτε να ξανανεβεί από το στομάχι, ούτε να συνεχίσει τη διαδρομή του μέσα στο έντερο. Βρισκόμαστε, λέει ο Χάμερ, μπροστά σε μια έντονη και βίαιη εσωτερική σύγκρουση που σχετίζεται με την ανάγκη να χωνευτεί κάτι. Για να λύσει αυτό το πρόβλημα, ο εγκέφαλος ενεργοποιεί την τέλεια λύση που θα εξασφαλίσει την επιβίωση του ατόμου : ενεργοποιεί ένα πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων στα τοιχώματα του στομαχιού. Στόχος: η χώνεψη του ποδιού που έχει σφηνώσει στο στομάχι, να γίνει πέντε φορές πιο γρήγορα και πέντε φορές καλύτερα. Όσο ο στόχος δεν επιτυγχάνεται, ο εγκέφαλος συνεχίζει να διατάζει την παραγωγή αυτών των πεπτικών υπερκυττάρων που έχουν σαφώς ανώτερες επιδόσεις από τα κανονικά. Αλλά μόλις το πόδι χωνευθεί εντελώς, μια διαδικασία βιοανάδρασης ενημερώνει τον εγκέφαλο ότι ο στόχος έχει επιτευχθεί. Στη στιγμή ο εγκέφαλος βάζει τέλος στο πρόγραμμα της παραγωγής και δίνει διαταγή να εξαλειφθούν αυτά τα υπερκύτταρα, που θα απέβαιναν επικίνδυνα εάν παρέμεναν στο στομάχι. Μερικές ημέρες αργότερα, εάν ναρκώσουμε την αλεπού και εξετάσουμε τα τοιχώματα του στομαχιού της, θα μπορέσουμε να παρατηρήσουμε ουλές, μάρτυρες της πρόσφατης εξάλειψης των υπερκυττάρων. Συμπέρασμα : χάρη σε αυτόν τον προγραμματισμό ,τον εγγεγραμμένο στη βιολογική διαδικασία εδώ και εκατομμύρια χρόνια, ο εγκέφαλος της αλεπούς διάλεξε την καλύτερη ανάμεσα σε όλες τις λύσεις, έτσι ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωσή της. Το μόνο που δεν σας είπα ακόμη, είναι ότι αυτά τα υπερκύτταρα είναι αυτό που κοινώς αποκαλούμε, καρκινικά κύτταρα του στομαχιού !

Έτσι, σύμφωνα με τους Χάμερ και Σαμπά, βάσει επαληθεύσεων που έγιναν στο εργαστήριο, αυτό που αποκαλούμε καρκινικό κύτταρο έχει τις ίδιες λειτουργίες με ένα κανονικό κύτταρο, αλλά με πολλαπλάσιες επιδόσεις. Ένα καρκινικό κύτταρο στομαχιού χωνεύει πολύ πιο γρήγορα και δυνατά από ένα κανονικό κύτταρο. Ένα καρκινικό κύτταρο παγκρέατος παράγει πολύ περισσότερη ινσουλίνη, ένα καρκινικό κύτταρο του στήθους παράγει πολύ περισσότερο γάλα, ένα καρκινικό κύτταρο πνεύμονα έχει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα ανταλλαγής οξυγόνου αίματος, ένα καρκινικό κύτταρο νεφρού φιλτράρει σαφώς περισσότερο, κ.λπ..  

Ας σημειώσουμε, μια και το έφερε ο λόγος, ότι ο γιατρός Κλωντ Σαμπά (Claude Sabbah) γενίκευσε τις ανακαλύψεις του Χάμερ αποδεικνύοντας ότι όλες οι ασθένειες, όποιες και αν είναι αυτές (από την πιο καλοήθη ως την πιο σοβαρή), είναι αποτέλεσμα κάποιου σοκ ή στρες που το βιώσαμε χωρίς να το εκφράσουμε, και ενεργοποιούνται από τον εγκέφαλο, ως η τέλεια λύση για την εξασφάλιση της επιβίωσης. 

Γιατί πεθαίνουμε από τις ασθένειές μας

Τότε, θα μου πείτε, εάν οι ασθένειες είναι οι τέλειες λύσεις που είναι γραμμένες στη βιολογική διαδικασία για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας, γιατί πεθαίνουμε από καρκίνο ή άλλες ασθένειες; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να καταλάβουμε, με ποιο τρόπο επεξεργάζεται ο εγκέφαλός μας τις πληροφορίες που φτάνουν σ' αυτόν. Δηλαδή πρέπει να γνωρίζουμε, ότι ο εγκέφαλος δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε μια πραγματική και μια φανταστική, εικονική ή συμβολική πληροφορία. Για να το αποδείξουμε, ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα · 

- Εάν ξαφνικά βρεθείτε όρθιος στο χείλος της χωρίς παραπέτο στέγης ενός 20όροφου κτιρίου, ο εγκέφαλός σας θα ερμηνεύσει αυτήν την κατάσταση ως πραγματικό κίνδυνο: θα ενεργοποιήσει μια σειρά φυσιολογικών αντιδράσεων και ανακλαστικών συμπεριφοράς (άνοδος του ποσοστού της αδρεναλίνης, επιτάχυνση του καρδιακού παλμού, άγχος, ίλιγγος, κ.λπ.). Εδώ, έχει επεξεργαστεί μια πραγματική πληροφορία · 

- Εάν, διαβάζοντας το παραπάνω παράδειγμα, φανταστήκατε τον εαυτό σας σ' αυτή τη θέση, πιθανώς ο εγκέφαλός σας να ενεργοποίησε τις ίδιες αντιδράσεις. Εντούτοις, δεν βρισκόσαστε πραγματικά σε κίνδυνο, αφού ήσασταν καθισμένος και διαβάζατε. Ο εγκέφαλός σας όμως επεξεργάστηκε μια φανταστική πληροφορία, σαν να ήταν πραγματική · 

- Εάν, τώρα, κατά τη διάρκεια ηλεκτρονικού παιχνιδιού ή κάποιας κινηματογραφικής προβολής, το σενάριο σάς προβάλει στο χείλος μιας στέγης, με το κενό από κάτω, σκηνή τραβηγμένη από την οπτική γωνία του ήρωα, και εάν είστε αρκετά βυθισμένος, συνεπαρμένος μέσα στην εικόνα, ο εγκέφαλός θα αντιδράσει και πάλι με το ίδιο τρόπο. Εδώ, θα έχει επεξεργαστεί μια εικονική πληροφορία σα να ήταν πραγματική · 

- Και τέλος, εάν σας ανακοινώσουν ξαφνικά ότι η επιχείρηση στην οποία εργάζεστε κήρυξε πτώχευση, τη στιγμή που εσείς έχετε μόλις πάρει ένα μεγάλο δάνειο από την τράπεζα, θα αισθανθείτε ίσως τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σας. Ο εγκέφαλος θα ενεργοποιήσει και πάλι τις ίδιες αντιδράσεις, παρόλο που ή άβυσσος που έχετε μπροστά σας, δεν είναι παρά συμβολική. Έτσι, θα έχει επεξεργαστεί μια συμβολική πληροφορία σα να ήταν πραγματική.  

Εάν κατανοήσετε αυτό το παράδειγμα, θα καταλάβετε εύκολα ότι ό,τι λέμε, ό,τι σκεφτόμαστε εκλαμβάνεται από τον εγκέφαλό μας ως πραγματική πληροφορία, την οποία έχει υποχρέωση να επεξεργαστεί, ως υπερυπολογιστής. Έτσι εάν, μιλώντας για ένα φίλο, πείτε: " αυτό δεν θα του συγχωρήσω ποτέ. Δεν θα μπορέσω ποτέ να το χωνέψω ", και αυτή η φράση πραγματικά αντανακλά αυτό που έντονα αισθάνεστε, τότε ο εγκέφαλός σας θα λάβει αυτήν την συμβολική πληροφορία και θα την επεξεργαστεί σα να ήταν πραγματική. Εάν η σύγκρουση που βιώνετε στη σχέση σας με το άλλο άτομο είναι πολύ έντονη και δεν καταφέρνετε να εκφράσετε όλη τη δυσαρέσκεια που αισθάνεστε, είναι πολύ πιθανό ο εγκέφαλος να ξεκινήσει πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων (δηλαδή καρκινικών κυττάρων) για να χωνέψει αυτό που δεν μπορείτε να χωνέψετε... 

Η διαφορά με την περίπτωση του ποδιού που σφήνωσε στο στομάχι της αλεπούς, είναι ότι εάν δεν συμφιλιωθείτε με τον φίλο σας, εάν παραμείνετε στις θέσεις σας, εάν δεν τον συγχωρέσετε, δεν θα μπορέσετε πράγματι ποτέ να χωνέψετε αυτό που σας έκανε. Κατά συνέπεια ο εγκέφαλός σας θα συνεχίζει να λαμβάνει το μήνυμα ότι κάτι δεν έχει ακόμη χωνευθεί. Και υπάκουα, θα συνεχίζει το πρόγραμμα της παραγωγής καρκινικών κυττάρων. Μαντεύετε τη συνέχεια : αργά ή γρήγορα, εξαιτίας της ανώμαλα υπερβολικής ικανότητας πέψης, θα αρχίσετε να αισθάνεστε πόνους, οι τροφές δεν θα χωνεύονται σωστά. Θα σας γίνει τότε διάγνωση καρκίνου του στομάχου, που οι γιατροί θα προσπαθήσουν να εξαφανίσουν με τα διάφορα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους. 

Αλλά αρχίζετε να μαντεύετε αυτό που υπάρχει κίνδυνος να επακολουθήσει. Ακόμα και αν σας έκαναν ολική αφαίρεση στομάχου, ο εγκέφαλός σας θα συνέχιζε να δίνει την εντολή για την παραγωγή καρκινικών κυττάρων στην περιοχή του σώματος όπου βρισκόταν το στομάχι. Κάποιους μήνες αργότερα, οι γιατροί θα ανακάλυπταν αυτό που θα ονόμαζαν υποτροπή ή μετάσταση, ενώ αυτό δεν θα ήταν παρά η συνέχιση του προγράμματος που είχε ξεκινήσει ο εγκέφαλός σας, βασιζόμενος σε μια συμβολική πληροφορία σχετικά με την σύγκρουση που βιώσατε με κάποιο φίλο. 

Για να πάμε ακόμη μακρύτερα, εάν σοκαριστείτε από την απαισιόδοξη διάγνωση του καρκινολόγου σας και αισθανθείτε μεγάλο φόβο θανάτου, ο εγκέφαλός σας θα αρχίσει καινούργιο πρόγραμμα παραγωγής υπερκυττάρων ,στον πνεύμονα, που αργότερα θα χαρακτηριστεί από τους γιατρούς καρκίνος του πνεύμονα. Και ούτω καθεξής, μέχρις ότου επέλθει ο θάνατος. 

Πώς να προλάβουμε τις ασθένειες και πώς να τις θεραπεύσουμε;

Στο τελευταίο μου βιβλίο «Η γλώσσα της θεραπείας» έχω περιγράψει λεπτομερώς τις διαδικασίες που, ξεκινώντας από έντονα ψυχικά σοκ ή μεγάλο στρες, καθορίζουν και προκαλούν τις σωματικές ασθένειές μας. Στα πλαίσια αυτού του άρθρου μου φαίνεται άχρηστο να προχωρήσω βαθύτερα, αφού η ίδια λογική ισχύει για όλες τις ασθένειες, ανεξάρτητα από τον βαθμό έντασης και σοβαρότητάς τους. 

Αυτό που πρέπει να συγκρατήσουμε από όλα αυτά είναι, ότι από τη μια, ο εγκέφαλος δε σφάλει ποτέ και από την άλλη, ότι αυτός είναι που ενεργοποιεί όλες τις «ασθένειες» έτσι ώστε να εγγυηθεί στο άτομο τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης. Είναι φανερό ότι το ενδιαφέρον μιας τέτοιας θεώρησης είναι τεράστιο. Πράγματι, για πρώτη φορά στην ιστορία της ιατρικής, καμιά πάθηση, καμιά ανισορροπία μας δεν οφείλεται στην τύχη. Όλα εκδηλώνονται σύμφωνα με τους αμετάβλητους νόμους της Βιολογίας των Ζωντανών Όντων, όπως λέει ο γιατρός Κλωντ Σαμπά. 

Αυτό σημαίνει συγκεκριμένα, ότι εάν μάθετε τους νόμους της Νέας Ιατρικής του Ρίκε Γκέερτ Χάμερ ή της Ολιστικής Βιολογίας του Κλωντ Σαμπά, που είναι αμετάβλητοι όσο και οι νόμοι της φυσικής ή της χημείας, θα μπορείτε όχι μόνο να καταλάβετε από πού προέρχονται όλες οι ασθένειές σας, αλλά κυρίως θα μπορείτε να τις προλαμβάνετε και να τις θεραπεύετε. Πώς ; Μαθαίνοντας τις βασικές αρχές της επικοινωνίας τις οποίες κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να κατέχει : το να εκφράζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του, να τολμά να αντιπαρατίθεται στους άλλους (με σεβασμό βέβαια), να αναγνωρίζει και να δέχεται την πραγματικότητα όπως αυτή είναι, οι πράξεις του να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα, να τελειώνει τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχει με τους άλλους, να συγχωρεί. Ας πάρουμε αυτές τις αρχές μία μία, για να εξετάσουμε με ποιο τρόπο μπορούν να μας κάνουν να αποφύγουμε τις ασθένειες ή να μας θεραπεύσουν... 

- να εκφράζουμε τις ανάγκες μας : πολλές απογοητεύσεις, πολλές καταστάσεις στρες προέρχονται από το γεγονός ότι αφενός, λίγοι είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουν συνειδητά τις αληθινές ανάγκες τους και αφετέρου, ακόμη πιο σπάνιοι είναι εκείνοι που έχουν την ικανότητα να τις εκφράσουν με κατάλληλο τρόπο. Συνεπώς, συσσωρεύουμε μίση και μνησικακίες, μένουμε μπλοκαρισμένοι σε αδιέξοδα. Αισθανόμαστε βέβαια ότι κάτι δεν μας ταιριάζει, αλλά δεν γνωρίζουμε πώς να ξεφύγουμε. Μας συμβαίνουν συχνά απαράδεκτα πράγματα. Εντούτοις τα δεχόμαστε, επειδή δεν γνωρίζουμε ούτε καν τα όριά μας, σχετικά με το τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε, τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε. 

Το να ξαναμάθουμε να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας και τα όριά μας για όσα δεν θέλουμε πια, το να είμαστε ικανοί να τα εκφράσουμε στους συνομιλητές μας, χωρίς να φοβόμαστε τις συνέπειες, αυτό είναι ένας από τους τρόπους που μπορεί να προλάβουν ή να θεραπεύσουν τις ασθένειες που προκαλούνται από τις ανθρώπινες εσωτερικές συγκρούσεις και τις απογοητεύσεις.

- να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας : Το συναίσθημα μοιάζει με το σύμπτωμα. Είναι ο δείκτης του βαθμού ικανοποίησης ή μη ικανοποίησης των αναγκών μας. Μια ανάγκη μας ματαιώνεται· εμφανίζεται ένα δυσάρεστο συναίσθημα (θυμός, θλίψη, φόβος, κ.λπ.). Μια ανάγκη μας ικανοποιείται· ένα ευχάριστο συναίσθημα θα εκδηλωθεί (χαρά, ευχαρίστηση, κ.λπ.). Δυστυχώς, η παιδεία μας μας έχει διδάξει, να αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματά μας όπως η ιατρική αντιμετωπίζει τα συμπτώματα : να τα αρνούμαστε, να τα απορρίπτουμε, να τα εξαφανίζουμε. Με αυτό τον τρόπο στερούμαστε τα καλύτερα σημάδια, που έχουμε στη διάθεσή μας για να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι είναι καλό για μας και τι δεν είναι. Αυτή η άγνοιά μας μάς οδηγεί στην απογοήτευση, αφού μην έχοντας πια τους φωτεινούς δείκτες στον πίνακα ελέγχου, δεν ειδοποιούμαστε καν ότι μια ή περισσότερες ανάγκες μας ματαιώνονται. Σ' αυτό το σημείο ο εγκέφαλος παίρνει αναγκαστικά τα ηνία, για να εγγράψει στη βιολογική διαδικασία των οργάνων τις ίδιες πληροφορίες που μας είχαν δώσει τα συναισθήματα [θυμηθείτε : στο παράδειγμα με το αυτοκίνητο, εάν οι φωτεινοί δείκτες του πίνακα ελέγχου (τα συναισθήματα) δεν λειτουργούν πια ή δεν ληφθούν υπόψη, η βλάβη θα εκδηλωθεί στα όργανα της μηχανής (στα όργανα του σώματος)]. 

Το να ξαναμάθουμε λοιπόν να ακούμε τα συναισθήματά μας, να τα αναγνωρίζουμε και να τα δεχόμαστε, να τα ευχαριστούμε μάλιστα που επαγρυπνούν για μας, είναι ένας πρώτος σταθμός για να αποφεύγουμε τις καταστρεπτικές εσωτερικές συγκρούσεις και το στρες. Εάν, επιπλέον, μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με τρόπο κατάλληλο, υπεύθυνα, χωρίς να αποδίδουμε στους άλλους την ευθύνη, θα μπορέσουμε πολύ γρήγορα να ξαναβρούμε την ισορροπία μας.

- να τολμούμε τις αντιπαραθέσεις, με σεβασμό στους άλλους :
πόσες φορές, σε δύσκολες, τεταμένες, δυσάρεστες καταστάσεις, δεν συνέβη να μη τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα στον άλλο, με σεβασμό, αλλά και σταθερά, με θάρρος ; Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τα λόγια μας από φόβο μην προκαλέσουμε σύγκρουση ; Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους. Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα. Σημειώστε ότι ακόμη και ο υπολογισμός είναι λανθασμένος : θέλοντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, δεν λέμε αυτό που θα έπρεπε να ειπωθεί. Όμως, μην λέγοντας τίποτα, αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Τότε, είτε ξεσπάμε βίαια πάνω στον άλλο, οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να αποφύγουμε, είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας για άλλη μια φορά, και τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή η οξεία ασθένεια, που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει ... 

Το να τολμάμε την σύγκρουση, είναι το να μάθουμε να μιλάμε για τα πράγματα που μας ενοχλούν, ήρεμα, χωρίς υπεκφυγές. Το να μάθουμε να εκφράζουμε με ειλικρίνεια το τι μας συμβαίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος για να φροντίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους.

- να αναγνωρίζουμε και να δεχόμαστε την πραγματικότητα όπως αυτή είναι : συχνά έχω παρατηρήσει, ότι πολλές ασθένειες ξεκινάνε όταν αρνούμαστε να δούμε μια κατάσταση, όταν της αντιστεκόμαστε, όταν δεν δεχόμαστε αυτό που μας συμβαίνει. Έτσι, μπορεί να μπούμε σε καταστάσεις εσωτερικής σύγκρουσης, αντίστασης, αυτοϋποτίμησης, απώλειας της ταυτότητας ή του χώρου κυριαρχίας μας. Και όσο περισσότερο μαχόμαστε την πραγματικότητα, τόσο περισσότερο ενισχύουμε την επιρροή της και τη δύναμή της πάνω μας, μέχρις ότου εξαντληθούμε.

Χωρίς να είμαστε καθόλου μοιρολάτρες (το θέμα δεν είναι να είμαστε ανθρώπινα ράκη που δέχονται τα πάντα χωρίς αντίδραση, αντιθέτως), το να δεχόμαστε την πραγματικότητα είναι το να τολμάμε να την κοιτάμε κατάματα, αντικειμενικά, χωρίς να κρίνουμε. Είναι επίσης το να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα γεγονότα, θεωρώντας τα ούτε καλά, ούτε κακά : η συμβουλή μου είναι, να θεωρούμε μάλλον ό,τι μας συμβαίνει σαν ευκαιρίες που μας προσφέρονται για να μάθουμε κάτι καινούργιο. 

- οι πράξεις μας να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα : Ο Γιούνγκ επέμενε πολύ σε αυτό το σημείο. Πράγματι, δεν υπάρχει θεραπεία εάν δεν δράσουμε πραγματικά. Συχνά, μένουμε εγκλωβισμένοι στις εσωτερικές συγκρούσεις μας και τα στρες, επειδή δεν τολμάμε να δράσουμε. Ή ακόμα χειρότερα : επειδή νομίζουμε ότι αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την αιτία του καρκίνου μας για να θεραπευθούμε. Λάθος. Όσοι πίστεψαν πως είναι έτσι, έχουν πεθάνει. Η δράση είναι ο μόνος τρόπος να δώσουμε στον εγκέφαλο την πληροφορία ότι η συγκρουσιακή κατάσταση τελείωσε. Ειδάλλως, το είδαμε παραπάνω, η ενεργοποίηση της ασθένειας δεν θα σταματήσει ποτέ.

- να τελειώνουμε τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχουμε με τους άλλους: αυτή η έννοια εκφράστηκε για πρώτη φορά από την Ελίζαμπεθ Κίμπλερ Ρος (Kübler-Ross), την ελβετίδα γιατρό που μετανάστευσε στις Η.Π.Α, από όπου ξεκίνησε η εφαρμογή της φροντίδας για την ανακούφιση των βαριά ασθενών, που σήμερα είναι διαδεδομένη σε ολόκληρο τον κόσμο. Έλεγε, ότι πολλοί ασθενείς, στο τέλος της ζωής τους, αισθανόντουσαν την απόλυτη ανάγκη να συμφιλιωθούν με αυτούς με τους οποίους είχαν έρθει σε ρήξη. Παρατήρησε χιλιάδες φορές, ότι μόλις αυτές οι εκκρεμείς υποθέσεις έκλειναν, οι ασθενείς πέθαιναν την ίδια νύχτα, νηφάλιοι και γαληνεμένοι.

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να περιμένουμε το τέλος της ζωής μας, στο τελευταίο στάδιο μιας μακράς και επίπονης ασθένειας για να το κάνουμε αυτό. Από προσωπική εμπειρία ξέρω, ότι κλείνοντας ταχτικά τις εκκρεμείς υποθέσεις μου, με βοηθάει να διατηρώ την ισορροπία μου και να μην δημιουργώ άχρηστες και επιζήμιες πηγές άγχους. 

- να συγχωρούμε: τέλος, τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, να συγχωρούμε. Όχι, να συγχωρήσουμε τον άλλο για το κακό που μπορεί να μας έχει κάνει, αλλά να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τον πόνο που δεχτήκαμε να ζήσουμε τόσο καιρό, μέχρις ότου χαλαρώσουμε, μέχρις ότου εκφράσουμε στον άλλο τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας, μέχρις ότου τολμήσουμε την αντιπαράθεση, μέχρις ότου, επιτέλους, αναγνωρίσουμε και δεχτούμε την πραγματικότητα, μέχρις ότου κλείσουμε τις εκκρεμότητές μας.

Όσο και αν μας εκπλήσσει, υπεύθυνοι για τα σοκ, τις εσωτερικές συγκρούσεις, το στρες μας, δεν είναι ποτέ οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα. Ο τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννάει τον πόνο μας ή την χαρά μας. Δηλαδή, τελικά, με πολλή αγάπη, χιούμορ και ταπεινότητα, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας για την ηλιθιότητά μας και να μας συγχωρήσουμε για το κακό που μας κάναμε. 

Συμπεράσματα

Στο τέλος αυτού του άρθρου, θέλω να βγάλω μερικά σύντομα συμπεράσματα. Πρώτα πρώτα, δεν υπήρξε στόχος μου να σας πείσω ότι οι πεποιθήσεις σας σχετικά με την υγεία και την ασθένεια είναι λανθασμένες. Ξέρω πολύ καλά ότι θα χρειαζόταν να παραθέσω πολύ περισσότερα, για να σας κάνω να αλλάξετε απόψεις. Στόχος μου ήταν να σας προτείνω μια θεώρηση του πώς θα είναι πιθανώς στο μέλλον η κατανόηση της ασθένειας και της θεραπείας. Εάν κάποια από αυτές τις ιδέες βρήκε απήχηση μέσα σας, σας προσκαλώ να εμβαθύνετε την έρευνά σας, να ενημερωθείτε, να διαβάσετε τα βιβλία που αρχίζουν τώρα να βγαίνουν σχετικά με το θέμα ... Και κυρίως, να πειραματιστείτε μόνοι σας με τον εαυτό σας, όπως κάνω εγώ, εδώ και 18 χρόνια. 

Έπειτα, αυτή η θεώρηση μας κομίζει ένα εξαιρετικά καλό νέο : η ασθένεια δεν είναι μοιραία, δεν συμβαίνει ποτέ τυχαία. Που θέλει να πει, ότι αλλάζοντας τις συνήθειες συμπεριφοράς μας, τους τρόπους σκέψης μας, τη συναισθηματική ζωή μας, μπορούμε να εξαλείψουμε οριστικά την επήρεια των ασθενειών πάνω μας. Επιπλέον, ακόμα και αν κάπου κάπου αρρωσταίνουμε, δεν θα εξαρτόμαστε πια από τους θεραπευτές που βρίσκονται σε θέση εξουσίας σε σχέση με μας. Ξαναβρίσκουμε, επιτέλους, την αυτονομία μας, την ελευθερία μας, την αυτοκυριαρχία μας.

Και τέλος, ως ασθενείς και ως πολίτες, έχουμε όλοι το καθήκον να ενημερώνουμε τον περίγυρό μας, όσο περισσότερο μπορούμε, γύρω από αυτές τις νέες έρευνες, έτσι ώστε η τρέλα που έχει καταλάβει την ιατρική, πολιτική και οικονομική εξουσία σε σχέση με κάθε τι το εναλλακτικό, να γελοιοποιηθεί, να αποδειχθεί ακατάλληλη, ξεπερασμένη.

Όταν βλέπω τις διώξεις τις οποίες υφίστανται πολλοί θεραπευτές που έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν πραγματικά την υγεία και τον ασθενή (και επομένως να μην υπηρετούν πια τα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακευτικών ομίλων), γνωρίζω ότι αυτή η νέα μορφή ιεράς εξέτασης δεν θα σταματήσει παρά μόνο όταν θα είμαστε αρκετοί για να πούμε ευθέως στους κλασσικούς γιατρούς μας, αυτό που πραγματικά μας θεράπευσε. Αλλιώς, η ασθένεια θα παραμείνει για πολύ ακόμη στα χέρια αυτών που έχουν πάρει την εξουσία πάνω στη ζωή μας και το σώμα μας. Έχουμε τον κόσμο που μας αξίζει. Θα έχουμε τον κόσμο που δικαιούμαστε; Αυτό θα εξαρτηθεί από μας. 

Του Ζαν-Ζακ Κρεβκέρ (Jean-Jacques CREVECOEUR).

Πηγή...

Ενέργεια =Πληροφορία = Συνείδηση,

Αν όπως λέει η επιστήμη της κβαντικής φυσικής
Ενέργεια =Πληροφορία = Συνείδηση,
τότε ο κόσμος εμφανίζεται σαν κόσμος των πιθανοτήτων.
Ο κόσμος εκπορεύεται από τη συνείδησή μας.
Στόν κόσμο των ονείρων μας , οι πιθανότητες εμφανίζουν μια μη λογική συνάρτηση γιατί δεν είναι επιλεγμένες μέσα από το όλο, αλλά ασύνδετες προτάσεις πού συνδέουν την μια πιθανότητα με την άλλη. Όνειρα που είναι πιο ξεκάθαρα και «λογικά», αν είναι άσχημα, προέρχονται από αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις της ημέρας. Από φόβους δικούς μας. Αυτά τα όνειρα μην τα αφήνεται να σας επιβληθούν . Αλλάξτε τα. Γιατί η συνείδηση που στέλνετε σαν πληροφορία μαθηματικού τύπου, την ενέργεια στο μορφογενετικό πεδίο την μετατρέπει σε μορφική δομημένη πραγματικότητα. Επεξεργασθείτε και απορρίψτε δια της λογικής τα αρνητικά όνειρα για να «μην βγουν».
Αντιθέτως τα καλά , αισιόδοξα όνειρα, διατηρείστε τα και κρατήστε τα συναισθήματα χαράς που νοιώσατε για να πραγματοποιηθούν.

Ο θάλαμος του εγκεφάλου η μαγική αυλή

Ο θάλαμος του εγκεφάλου, αποτελείται κυρίως από φαιά ουσία και είναι σημαντικό κέντρο υποδοχής ερεθισμάτων, τόσο από την περιφέρεια, τα οποία στη συνέχεια κατευθύνει προς το φλοιό των ημισφαιρίων, όσο και από τα ημισφαίρια, τα οποία στη συνέχεια μεταφέρει προς την περιφέρεια.
Ο «ερεθισμός» του Θαλάμου δεν είναι υπόθεση μόνο των λειτουργιών του εγκεφάλου, αλλά και του «Εγώ» μας. Αυτό που θα λέγαμε προσωπική θέληση. Τον Θάλαμο μπορούμε να τον επηρεάσουμε ερεθίζοντάς τον με την χρήση της φαντασίας μας. Μπορούμε να κατευθύνουμε προς αυτόν υποθετικές πραγματικότητες και να τον διεγείρουμε ώστε να στείλει τα ανάλογα σήματα προς τα ημισφαίρια του εγκεφάλου. Τι καταφέρνουμε με αυτό; Πάνω από όλα , μέσα από αυτήν την διαδικασία βρίσκουμε τον δρόμο προς την πίστη.
Όλο το παιχνίδι παίζετε σε αυτό το κεντρικό σημείο του κεφαλιού μας. Ο Θάλαμος δέχεται σε τελική ανάλυση όλα τα ερεθίσματα που κάνει το Εγώ μας να διαμορφώνει όχι μόνο εντυπώσεις για τον κόσμο, αλλά και πίστη για το πια είναι η πραγματικότητα. Μέσω αυτής της πίστεως παγιώνουμε την εντύπωση του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε. Με τον τρόπο αυτόν δεν είναι δυνατόν να καταφέρουμε το ακατόρθωτο, δηλαδή το παράδοξο του μη υπαρκτού μέσα σε έναν παγιωμένο κόσμο πού έχουμε δεχθεί, δηλαδή το θαύμα.

 Τα ημισφαίρια του εγκεφάλου θα πρέπει να τα φαντασθείτε σαν δύο διαφορετικές μορφές μέσα σας. Για να τα ξεχωρίζουμε μπορούμε να τους δώσουμε την μορφή του Χοντρού και του Λιγνού, { θα το αναλύσουμε άλλη φορά}. Ο χοντρός είναι το αριστερό ημισφαίριο της Λογικής και της ανάλυσης όλων όσων μας επιβάλλει ο εξωτερικός παράγοντας. Ο Λιγνός είναι το Δεξιό ημισφαίριο , της ανάλυσης του κόσμου μέσα από το δικό μας πρίσμα, αυτό της φαντασίας. Για να καταφέρουμε το θαύμα θα πρέπει να κάνουμε αυτούς τους δύο τύπους να δουλέψουν μαζί. Να συνεργασθούν ευχάριστα. Πώς;
Ο Χοντρός έχει την γνώση του Α΄ προβλήματος, το λέει στον Λιγνό ξέροντας ότι αυτός θα αδιαφορήσει. Αλλά αυτό οφείλετε στο ότι ό Χοντρός « ξέρει» , δηλαδή πιστεύει , ότι ο Λιγνός είναι ανίκανος να του λύσει το πρόβλημα και γιαυτό δεν περιμένει από αυτόν κάτι καλό. Γι αυτόν ο Λιγνός είναι το παιδί πού παίρνει μόνο εντολές . Όμως, πρέπει να μάθουμε τι συμβαίνει με αυτούς τους δύο.
Ο Χοντρός , το αριστερό ημισφαίριο , κατά έναν μυστηριώδη τρόπο, σχετίζετε με την φαιά ουσία και τά κέντρα των αισθήσεων, ενώ ό Λιγνός , με έναν άλλο μυστήριο τρόπο , σχετίζεται με τον παλαιό εγκέφαλο, την παρεγκεφαλίτιδα. Ο Χοντρός είναι αυτός που συνειδητοποιεί τον κόσμο και τον παγιώνει. Γι αυτόν υπάρχει μόνο ένας δρόμος. Είναι το συνειδητό. Ο Λιγνός μπορεί να δημιουργήσει δρόμους εκεί που δεν υπάρχουν. Είναι το υποσυνείδητο.
Ο ρόλος του Θαλάμου, αυτού του θαυμαστού οργάνου μέσα μας είναι ή γέφυρα πού ενώνει τά δύο αυτά άτομα και δημιουργούν τα θαύματα.
Θα τα ξαναπούμε.