Όταν αφήνεσαι, όλα ξεκαθαρίζονται

Κάπως έτσι λειτουργεί η πίστη: όταν πλέον εμπιστεύεσαι, με κάποιο σχεδόν μαγικό τρόπο, όλα ξεκαθαρίζουν. Αλλά έχουμε παρεξηγήσει τις έννοιες και έχουμε παρερμηνεύσει τις λέξεις που χρησιμοποιούμε αλόγιστα στην καθημερινότητα μας.

Προσπαθούμε να ελέγξουμε τη ζωή, θέλουμε οι άλλοι να αλλάξουν για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες μας, πολεμάμε συνεχώς ενάντια στο ρέμα της ζωής, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη ότι όλα αυτά που σχεδιάζουμε και προσπαθούμε μας κρατάνε μακριά από την πραγματικότητα που συμβαίνει εν τω μεταξύ και δεν αντιλαμβανόμαστε.

Για να εμπιστεύεσαι όμως πρέπει να γνωρίζεις και δεν μπορείς να γνωρίζεις αν δεν κατανοείς. Η κατανόηση είναι προϊόν της παρατήρησης και η παρατήρηση είναι πάντα επαναστατική ενέργεια. Ο κύκλος αυτός δεν σπάει και δεν αλλάζει σε καμία περίπτωση, για κανέναν άνθρωπο.

Αφήνομαι δεν σημαίνει παραιτούμαι ή μένω απαθείς. Αντίθετα, αφήνομαι σημαίνει κάνω το καλύτερο που μπορώ, δηλώνοντας το ποιος είμαι κάθε στιγμή, ενώ εμπιστεύομαι απόλυτα την πορεία της ζωής.



Το θέμα είναι ότι θέλουμε να παίρνουμε χωρίς να δίνουμε και ο πόνος, τον οποίο μάταια προσπαθούμε να αποφύγουμε, είναι μέρος του παιχνιδιού. Αν δεν κατανόησες, αν δεν λειτούργησες συνειδητά με καθαρή πρόθεση, θα ζήσεις τις συνέπειας, θα πληρώσεις το τίμημα της πράξης σου. Όχι ως τιμωρία, μα απλά σαν συνέπεια, σαν μέρος της δράσης που εσύ προκάλεσες και πρέπει να ολοκληρωθεί.

Ο πόνος γίνεται πολύ μεγαλύτερος αν εξακολουθείς να μη βλέπεις, να μην αλλάζεις, να προσπαθείς να ελέγξεις (τους άλλους ή τις καταστάσεις) και να πολεμάς – τον εαυτό σου κυρίως που αλλού θέλει να σε πάει και αλλού αγωνίζεσαι να πας.

Είναι εκπληκτικό όλο το σκηνικό που παρακολουθώ να συμβαίνει τις τελευταίες βδομάδες στη ζωή μου και στη ζωή των γύρω μου. Φτάνει να δηλώνεις καθαρά την πρόθεση σου, να ακολουθείς με πάθος την καρδιά σου και όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να επιτευχθεί αυτό με τον καλύτερο τρόπο. Ποτέ δεν θα μπορούσες ο ίδιος να προβλέψεις ή να σχεδιάσεις με τόση μαεστρία και τελειότητα τα πάντα, όσο και αν το επιχειρείς, και εδώ έγκειται η εμπιστοσύνη και το άφημα.

Το πρόβλημα είναι ότι πολλά από τα σημάδια που σε οδηγούν, εμφανίζονται σαν εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσεις, προβλήματα που πρέπει να λύσεις, αλλαγές που χρειάζεται να είσαι ευέλικτος να κάνεις, για να αποδείξεις την πίστη και την σταθερότητα της πρόθεσης σου. Ο αδύναμος εαυτός σου φοβάται και συχνά βρίσκει πιο εύκολη την παραίτηση παρά την αλλαγή που χρειάζεται να υποστεί.

Μετά είναι και το θέμα του χρόνου. Τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα, χωρίς να είναι πρόθυμος να καλλιεργήσει κάποιες από τις απαραίτητες προϋποθέσεις – την υπομονή, την εμπιστοσύνη, το άνοιγμα στην ενέργεια – που θα εξασφαλίσουν αυτό που δηλώνει ότι θέλει.

Θα έχεις σίγουρα προσέξει κάποιες στιγμές της ζωής σου που ήσουν τελείως ήρεμος και χαλαρός εσωτερικά, πώς, με κάποιο εκπληκτικό τρόπο όλα έγιναν και όλα λειτούργησαν, έτσι ακριβώς όπως έπρεπε και ήθελες να εξελιχθούν. Δεν πίεσες τίποτα, δεν προσπάθησες να ελέγξεις, παρά αφέθηκες, παραιτήθηκες από κάθε πόλεμο και ανοίχτηκες στη ζωή, ξεκάθαρος για αυτό που ήθελες. Τότε, και μόνο τότε, κινήθηκε η ενέργεια.

Αντίθετα, θα έχεις προσέξει ότι όσο πιο αγχωμένος και φοβισμένος είσαι, όσο περισσότερο προσπαθείς να κατευθύνεις τα πράγματα, τόσο δεν γίνεται τίποτα, όλα φαίνονται στατικά ή λειτουργούν εναντίον σου. Είναι γιατί εσύ τα εμποδίζεις. Η έλλειψη εμπιστοσύνης σε οδηγεί στο φόβο, στο άγχος, στις λανθασμένες κινήσεις, στην ανικανότητα να παρατηρείς και να ερμηνεύεις τα σημάδια που εμφανίζονται.

Πάντα υπάρχουν τα μηνύματα που σε κατευθύνουν ακριβώς εκεί που ο Εαυτός σου έχει ορίσει να πας. Μπορεί αυτός ο προορισμός να είναι αντίθετος με αυτό που νομίζεις ότι θέλεις (και συχνά είναι) αλλά αυτός είναι ο εσωτερικός πόλεμος η διαρκής εσωτερική διαμάχη που έχεις ευθύνη να αντιμετωπίσεις.

Η πεποίθηση «θα το πιστέψω όταν το δω» δεν φέρνει παρά τα αποτέλεσμα που η ίδια επικαλείται: θα βλέπεις πάντα αυτά που πιστεύεις γιατί οι αισθήσεις πάντα ακολουθούν τη σκέψη. «Ζήτα και θα σου δοθεί» και αυτό ακριβώς συμβαίνει κάθε φορά. Ζητάμε, με φόβο, έλλειψη πίστης, ανασφάλεια και μας δίνεται αυτό ακριβώς που ενδόμυχα δηλώνουμε: τα αποτελέσματα της εστίασης της προσοχής μας. Δεν έχει καμία σημασία τι λέμε εξωτερικά ή τι ευχόμαστε. Σημασία έχει τι πιστεύουμε. Αυτό γίνεται η πραγματικότητα μας.

Μια νέα ακαδημαϊκή χρονιά είναι πάντα μια νέα ευκαιρία να δούμε διαφορετικά τη ζωή. Μετά τις διακοπές, κάθε νέο ξεκίνημα είναι μια νέα ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό. Γονείς, παιδιά, έφηβοι, φοιτητές, επαγγελματίες, ζευγάρια, φίλοι… οι στόχοι μας ας μην είναι τόσο επιφανειακά εστιασμένοι.

Ποιος είπε πως τα όνειρα δεν πραγματοποιούνται; Το ζήτημα είναι πόσο εμπιστευόμαστε τα όνειρα μας για να τα διεκδικούμε ανεξάρτητα από πόσα εμπόδια χρειάζεται να περάσουμε ή τις αλλαγές που πρέπει να κάνουμε. Ποιος είπε ότι η ευτυχία δεν υπάρχει; Η ευτυχία βρίσκεται και μέσα στο νοσοκομείο όταν το παιδί σου αναρρώνει πολύ νωρίτερα και καλύτερα από όσο μπορούσαν να προβλέψουν οι γιατροί. Ποιος είπε πως η αγάπη δεν ζει πια εδώ; Η αγάπη είναι στο βλέμμα της μάνας που κλαίει βουβή ενώ στρίβει και κοιτάζει αλλού για να μη σε επηρεάσουν τα δάκρια της, να μη μεγαλώσουν τον πόνο σου.

Ποιος είπε ότι η κατανόηση είναι ανύπαρκτη; Κατανόηση είναι να λες «όχι» σε κάποιον που αγαπάς γιατί έτσι ξέρεις ότι τον βοηθάς περισσότερο να επικαλεστεί την εσωτερική του δύναμη που ξέρεις και εμπιστεύεσαι ότι διαθέτει. Ποιος είπε ότι δεν υπάρχει συμπόνια σε αυτή τη ζούγκλα που ζούμε; Αυτές τις μέρες είδα ανθρώπους να σώζουν τα σπίτια γειτόνων και ξένα σκυλιά από τη φωτιά που κινδύνευε να αφανίσει τα δάση από την Αττική μετά την αυθαιρεσία των ανθρώπων και τη βεβήλωση της φύσης.

Η φύση δεν εκδικείται, η ζωή δεν είναι δύσκολη, ο θεός δεν τιμωρεί. Όλα αυτά τα κάνουμε μόνοι μας με τις επιλογές μας και τις πράξεις μας. Ζούμε τις συνέπειες των πεποιθήσεων μας και τίποτα δεν θα αλλάξει αν εξακολουθούμε να βρίσκουμε εξωτερικούς εχθρούς και να κατηγορούμε οτιδήποτε έξω από μας για την πραγματικότητα μας.

Αφήνομαι σημαίνει βλέπω αυτό που συμβαίνει αντί να παραμένω κολλημένος σε αυτό που ισχυρίζομαι ότι θα έπρεπε να είχε συμβεί. Και αυτό απαιτεί πίστη. 

http://enallaktikimathisi.blogspot.gr

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΤΗ

Όλον τον κόσμο πού έχουμε γύρω μας τον δημιουργούμε εμείς. 
 Ο Χριστός είχε πεί πώς «έναν κόκκο σινάπεως πίστη να έχετε μπορείτε να κάνετε τά πάντα»

Ακόμα είπε  «Ότι ζητήσεις θα το λάβεις». 

 Και για να μας δείξει πώς η δύναμη των θαυμάτων πού είχε δεν ήταν αποκλειστικά δικό του χάρισμα , είπε , «τόσα και άλλα τόσα μπορείτε να κάνετε και εσείς αρκεί να έχετε την πίστη».    

Και μην ξεχνάμε και την φράση Του «Η πίστη σου σε έσωσε».

Αυτή η πίστη λοιπόν δεν είναι άλλη από το να πιστεύουμε σε αυτό πού σκεπτόμαστε. Και αυτό πού  πιστεύουμε είναι πάντα  δυστυχώς , οι σκέψεις την λογικής μας. 

Ποτέ της φαντασίας μας.

 Οι σκέψεις λοιπόν της λογικής είναι η πεποίθηση-

{ πεποίθηση < πέποιθα (β΄ παρακ. του πείθομαι - πείθομαι, παρατ.: πειθόμουν, στιγμ. μέλλ.: θα πειστώ, αόρ.: πείστηκα , μτχ.π.π.: πεισμένος και πεπεισμένος- ·  πειθαρχώ ,πεπεισμένος , πεποίθηση , πίστη ,πιστεύω.

¨Ολα λοιπόν γίνονται πεπατημένη και στερεότυπη πραγματικότητα.

Όταν φαντασθούμε κάτι πού είναι έξω από την πραγματικότητα, όπως  το ότι είμαστε άτρωτοι σε οποιαδήποτε ασθένεια, δεν μπορούμε να το πιστέψουμε και δεν υλοποιείτε ποτέ . 

 Έτσι γινόμαστε δέσμιοι μιάς λογικής πού θα μπορούσε κανείς να την πεί και «κόλαση» .   

Το πρώτο πού θα έπρεπε κανείς να κάνει για να «ξεκολλήσει»  , είναι να  δουλέψει την φαντασία του. 

 Να δημιουργήσει εικόνες του «ζητούμενου».

Το δεύτερο , να αναγείρει συναισθήματα μαζί με την  φανταστική εικόνα πού να εκφράζουν συγκίνηση. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό μέρος της πίστης.

Το τρίτο , να μην  αφήσει να διεισδύσει η λογική της αμφιβολίας.  Για να το καταφέρει θα πρέπει να  έχει στον νού του ότι «ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΕ»  .  «Ζήτα και θα λάβεις»

Αυτά τά τρία δημιουργούν την ΠΙΣΤΗ.

Αν αυτό γίνει βίωμα,  τότε θα συμβούν τά εξής στην ζωή του.

Θα  αρχίσει να πιστεύει στον εαυτό του .

Θα μεταβληθεί η πραγματικότητα γύρω του.

Θα   βλέπει τά θαύματα πού δεν έβλεπε πρίν στην ζωή . 

Θα πιστέψει στην ύπαρξη Του Θεού.

Αυτή είναι μια νέα ζωή , μια αναγέννηση πού θα τον κάνει να ανοιχθεί η αλήθεια  μέσα του.

Είμαστε κολλημένοι και εγκλωβισμένοι.

Δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος, αυτός πού κάποιοι θέλουν να μας έχουν εκεί και να μας καθοδηγούν.  Μπορούμε να ανοίξουμε πολλούς δρόμος στην ζωή μας. Αυτή είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μας. 

Σοφία Βλάχου

Η Αλήθεια.

Αλήθεια. 

Δεν υπάρχει κανένα μονοπάτι στην αλήθεια. 
Αυτό είναι ένα από τα πιο θεμελιώδη πράγματα για να καταλάβεις. Αν αναζητάς την αλήθεια, όλα τα μονοπάτια θα σε οδηγήσουν λάθος, επειδή το να ακολουθείς ένα μονοπάτι σημαίνει ότι έχεις ήδη αποφασίσει τι είναι η αλήθεια. 
Έχεις αποφασίσει την κατεύθυνση, τη διάσταση. 
Έχεις αποφασίσει πώς να την προσεγγίσεις, τι πειθαρχία να ακολουθήσεις, τι δόγμα να υιοθετήσεις.
 Ο προορισμός σου θα είναι απλώς μια προβολή του ίδιου σου του νου. 
Θα είναι απλώς ο ίδιος σου ο νους, που παίζει τα παιχνίδια του.  
Δεν υπάρχει κανένας δρόμος στην αλήθεια, επειδή ο νους είναι το εμπόδιο και ο νους είναι εκείνος που δημιουργεί το δρόμο. 
Ο νους πρέπει να φύγει. 
Ο νους πρέπει να πάψει, για να υπάρξει η αλήθεια.
Η αλήθεια δεν είναι ούτε πειθαρχία, επειδή η αλήθεια είναι ελευθερία. Η αλήθεια είναι πουλί που πετάει, δεν είναι πουλί στο κλουβί. Το κλουβί μπορεί να είναι από χρυσό, μπορεί να είναι στολισμένο με διαμάντια, μα το κλουβί είναι κλουβί και δεν μπορεί να εμπεριέχει ελευθερία. Η αλήθεια δεν μπορεί ποτέ να είναι φυλακισμένη. Η ενδογενής ποιότητα της αλήθειας είναι η ελευθερία, οπότε μόνο εκείνοι που είναι ικανοί να είναι ελεύθεροι, μπορούν να τη φτάσουν.
 http://greekquotations.blogspot.gr/2010/10/blog-post_1002.html

ΕΡΠΕΤΟΕΙΔΗΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ….Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Γνωρίζετε  ότι ο ερπετοειδής εγκέφαλος  συμπεριφέρεται όπως ό όφις; Μπορεί να γίνει άρπαγας ,  αιμοβόρος, αχόρταγος δηλητηριώδης , φονιάς, …Αλλά

Αλλά  είναι όμως και ο Σοφός.

Είναι το σημείο πού εκφράζετε το ένστικτό μας.

Ο ερπετοειδής εγκέφαλος   είναι ο αρχαίος εγκέφαλός μας.

Καταλαμβάνει εκείνο το σημείο  πού εμπεριέχεται το σύστημα Θάλαμος –Υποθάλαμος-Αμυγδαλή-Ιππόκαμπος.

Δηλαδή το σύστημα Θηλαστικού και Ερπετοειδούς .

Για  να μπούμε καλά στα άδυτά του  συστήματος και πώς λειτουργεί πάνω στην θέλησή μας ,όταν  του επιτρέπουμε να μας ελέγχει το λογικό  ή φλοιώδη τμήμα του εγκεφάλου μας, άς  ακούσουμε  τι λέει ό Γουόλτερ Τζέρμαν  για το τι συμβαίνει όταν επικρατεί ο  ερπετοειδής εγκέφαλος  τον οποίον ονομάζει υπερσυνείδητο .

«Όταν  αυτά τά πρωτόγονα ένστικτα   του σέξ και της αυτοσυντήρησης , προκαλούν συγκινήσεις αρνητικές, 

όπως η οργή , ο φόβος, η φιληδονία κ.λ.π, σε βαθμό πού να κυριαρχούν στον λογικό νού , τότε αυτές οί αισθήσεις  του υπερσυνείδητου καθορίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά , ή οποία λέγετε τότε αρνητική συμπεριφορά.  Είναι αυτό πού ο νευρολόγος Τζάντσον Χέρρικ  έδοσε τον ορισμό «Θαλαμική Επικράτηση».

Είναι μια κατάσταση νοητικής αταξίας, στην οποία τά αισθήματα σφετερίζονται την αίσθηση της λογικής.  Τότε, οι ανθρώπινες αποκλίσεις και οι ψυχοσωματικές ασθένειες , αποκορυφώνονται σε μια μορφή εκφυλιστικής ασθένειας  και  είναι συχνά προϊόν αυτής της  Θαλαμικής επικράτησης  και η αιτία ενός «συγκινησιακού σκέπτεσθαι»  αρνητικού.»

Δηλαδή , ο κίνδυνος  να ελέγχετε ο νούς μας από το αρχαίο  ενστικτώδη ερπετοειδή τμήμα του εγκεφάλου μας,  εμπεριέχει  την αποδυνάμωση της θελήσεώς μας, την διατάραξη του νευρικού μας συστήματος πού εξαρτάται από αυτόν μέσω του νωτιαίου μυελού, φέρνει το άγχος λόγο των ανεξέλεγκτων συγκινήσεων πού προέρχονται από την επιρροή του Θαλάμου επί της Αμυγδαλής , δημιουργούνται ασθένειες γιατί οι συγκινήσεις αυτές δηλητηριάζουν μέσω των νεύρων το αίμα μας πού επιδρά επί των σπλάχνων και γενικά σε όλο το σώμα, αλλά ειδικά στην καρδιά, και τέλος μας καταστεί υποχείριο περίεργων και ίσως επικίνδυνων πράξεων πού μπορεί να φθάσουν έως τον φόνο.   

Επειδή έχω  μιλήσει και σε άλλα άρθρα για τον Θάλαμο , τον χώρο της φαντασίας μας, έχω πεί πώς πρέπει να έχουμε τον έλεγχο για να μπορούμε να δημιουργούμε όνειρα για την ζωή μας αλλά και να ελέγχουμε τά όνειρά  του ύπνου μας, για να μην γίνονται εφιάλτες, σας  ενημερώνω πώς επειδή αυτός είναι ο χώρος όπου δεχόμαστε τά οπτικά και ακουστικά ερεθίσματα , έχει ως αποτέλεσμα  να γινόμαστε πολύ εύκολα υποκείμενα νοητικού ελέγχου.   

Πάνω σε αυτό έχουν δουλέψει  όλες οι μυστικές υπηρεσίες  του υπόκοσμου του συστήματος, των κοινωνιών του δυτικού  και «πολιτισμένου» κόσμου για να ελέγχουν την ανθρωπότητα.  Γιαυτό επικρατεί  περισσότερο το κακό και η τρέλα στον κόσμο. 

Το μεγαλύτερο όπλο τους είναι η τηλεόραση. Οπτικοακουστικό μέσον.

Ενώ την εποχή πού υπήρχε  μόνο το ραδιόφωνο, ακούγοντας μόνο την φωνή , μπορούσε κανείς να χρησιμοποιήσει την φαντασία του και να δημιουργήσει τις εικόνες πού ήθελε ο καθένας μέσα στο χώρο του εγκεφάλου του πού γίνετε αίθουσα προβολής, δηλαδή τον Θάλαμο.  Η φαντασία λειτουργούσε και δεν υποβαλλόταν.

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ.

Αυτός  όμως ο αρχαίος εγκέφαλος, ο ερπετοειδής με τον θηλαστικό , έχει και την καλή του πλευρά. Αυτήν πού μας κρύβουν  γιατί αποτελεί την πραγματική μαγική δύναμη πού έχουμε μέσα μας.   Είναι ο παντογνώστης σοφός πού όταν η λογική  και η θέλησή μας τον οδηγεί , μας  κάνει υπεράνθρωπους,  φέρνει τά θαύματα στην ζωή μας, ξαναβρίσκουμε τον χαμένο παράδεισο. 

Για να καταλάβετε πώς έχετε τον έλεγχο του ερπετοειδή , πώς η θέλησή σας ελέγχει την φαντασία σας , προσέξτε πώς δουλεύουν τά νεύρα σας. Αν είστε νευρικός , έχετε τικ , κουνάτε τά πόδια σας , ταράζεστε εύκολα,  είστε υπό τον έλεγχο του ερπετού.  Ένας τρόπος για να  γίνετε κυρίαρχοι του εαυτού σας είναι να  λέτε από μέσα σας  μια προσευχή για να ηρεμεί το νευρικό σας σύστημα, πού αυτό μεταφράζετε πώς εκείνη την στιγμή συνειδητοποιείται την κατάστασή σας, δηλαδή «ξυπνάτε»  από την υπνωτισμένη  θέση πού βρίσκεστε, {μην ξεχνάμε πώς  ο όφις υπνωτίζεται εύκολα}, και χαλαρώνουν τά νεύρα σας. 

Άλλωστε , η χαλάρωση συνιστάτε για τον σωστό οραματισμό  των επιθυμιών και των ονείρων μας γιατί έτσι  μπορούμε να προβάλουμε στον Θάλαμο αυτό που επιθυμούμε και διεγείροντας τον μέσω της Αμυγδαλής   με την συγκίνηση , τότε οι σκέψεις μας σαν ηλεκτροχημικές διαδικασίες, δημιουργούν παλμούς πού μεταδίδονται σαν ραδιοφωνικά κύματα και τότε οι επιθυμίες μας  έχουν  βρεί την πιο σύντομη οδό για να πραγματοποιηθούν. 

 Είναι αυτό πού λένε, «Το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις»

Σοφία Βλάχου 

Η φαντασία είναι πιο σημαντική από τη γνώση.

Η φαντασία είναι πιο σημαντική από τη γνώση. 

Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΑΣ ΞΕΠΕΡΝΑ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ

Η φαντασία είναι ένα πολύ μεγάλο και σημαντικό κεφάλαιο .  Η φαντασία είναι ακατανίκητη από την λογική μας.  Όσο η λογική και να επιμένει , η φαντασία την ξεπερνά. Έχουμε πεί  πολλές φορές  για την ικανότητα πού έχει ο εγκέφαλος μας να δημιουργεί πραγματικότητες.  Πραγματικότητες που ξεκινάνε σαν όνειρα και επιθυμίες , είτε  αυτά είναι  όνειρα της ζωής , είτε όνειρα ύπνου.

Τά όνειρα της ζωής όμως εμπεριέχουν και την λογική της θέλησης.  Σκεπτόμαστε κάτι που επιθυμούμε και ελπίζουμε να γίνει πραγματικότητα. Όμως φθάνει μόνο αυτό;

Τι εμπόδια βάζουμε και  δεν μπορούμε να υλοποιήσουμε το όνειρό μας;

Το μυστικό και η απάντηση είναι , η ΦΑΝΤΑΣΙΑ  μας.

Το μεγάλο μας λάθος είναι πώς δεν συνεργαζόμαστε με την φαντασία μας.

Όταν η φαντασία μας οραματίζετε  άλλο από αυτό πού επεξεργάζεται η λογική τότε έχουμε αναποτελεσματικότητα σε αυτό που επιζητούμε. Διότι και η μικρότερη αμφιβολία της λογικής ενεργεί πάνω στην φαντασία μας.  Μέσα στον χώρο που προβάλει η φαντασία τον κόσμο των σκέψεών μας, τον χώρο προβολής, τον Θάλαμο,  βλέπουμε την <<αναποδιά>> και έτσι αποδυναμώνετε το όνειρο, και  η επιθυμία μας και δεν πραγματοποιείται.

Όλα αυτά που λένε, περί συνεργασίας των δύο  ημισφαιρίων του εγκεφάλου  δεν είναι τίποτα άλλο από την συνεργασία της λογικής με την φαντασία.

Όταν καταφέρνουμε να  σκεφτούμε και να φαντασθούμε συγχρόνως   τότε η επιτυχία είναι σίγουρη. 

Εδώ κρύβετε και το μυστικό της πίστης.

Nostalgia

Η λογική σκοτώνει την πίστη

Πολλοί πιστοί είναι σίγουροι ότι η πίστη τους είναι στέρεη σαν βράχος, ίσως όμως να υπερεκτιμούν τη σταθερότητα των πεποιθήσεών τους.

Η αναλυτική σκέψη μπορεί να μειώσει τη θρησκευτική και μεταφυσική πίστη ακόμα και σε αφοσιωμένους πιστούς, σύμφωνα με νέα έρευνα καναδών ψυχολόγων, η οποία επιβεβαιώνει ότι ο λογικός τρόπος σκέψης έχει τη δυνατότητα να υποσκάψει τη θρησκευτικότητα και να προάγει τον σκεπτικισμό και την αθεΐα.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή κοινωνικής ψυχολογίας Άρα Νορενζαγιάν του Τμήματος Ψυχολογίας του πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας στο Βανκούβερ, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό «Science», σύμφωνα με το ίδιο και με το «New Scientist» ανέφεραν ότι πολλοί παράγοντες επηρεάζουν την πνευματικότητα του καθενός και η τάση για περισσότερη ή λιγότερη αναλυτική σκέψη είναι ένας από αυτούς.

Οι ψυχολόγοι έκαναν διάφορα τεστ και πειράματα με 650 εθελοντές, συσχετίζοντας τον βαθμό αναλυτικής σκέψης του καθενός με την ένταση των θρησκευτικών και άλλων μεταφυσικών πεποιθήσεών του (π.χ. πίστη σε αγγέλους), διαπιστώνοντας ότι αυτά τα δύο πράγματα είναι γενικά αντιστρόφως ανάλογα.

Όσο περισσότερο οι εθελοντές ανέπτυσσαν αναλυτικούς συλλογισμούς και έκαναν λογικές σκέψεις, τόσο έτεινε να μειώνεται η θρησκευτική πίστη τους και, αντίθετα, αυξανόταν ο αθεϊσμός ή έστω ο αγνωστικισμός και ο σκεπτικισμός τους σχετικά με τα θρησκευτικά ζητήματα.

Η έρευνα δείχνει ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις σχετίζονται όχι τόσο με το πιο αργό και αναλυτικό σύστημα λειτουργίας του νου, όσο με το διαισθητικό- συναισθηματικό που είναι πιο γρήγορο και αυτόματο.


Όταν ενεργοποιείται περισσότερο το αναλυτικό σύστημα, τότε «σκεπάζει» το διαισθητικό και αντίστροφα.


Αυτό εξηγεί γιατί οι περισσότεροι (αν και όχι όλοι) επιστήμονες, που καλλιεργούν την αναλυτική σκέψη, τείνουν να είναι άθεοι ή αγνωστικιστές.

Με πιο απλά λόγια, όσοι άνθρωποι τείνουν να λειτουργούν ενστικτωδώς, είναι πιο πιθανό να πιστεύουν στον Θεό, σε σχέση με όσους σκέφτονται πιο πολύ και είναι λιγότερο ενστικτώδεις και αυτό γιατί η πίστη είναι περισσότερο συναίσθημα παρά σκέψη.

Μελλοντικές έρευνες από τους ίδιους ψυχολόγους θα μελετήσουν κατά πόσον είναι πρόσκαιρη ή διαρκής η επίδραση της αναλυτικής σκέψης στη θρησκευτική πίστη και αν αυτή η επίδραση ισχύει σε όλους τους πολιτισμούς της Γης και όχι μόνο στη Δύση.

Οι πιο πρόσφατες έρευνες της κοινής γνώμης αποκαλύπτουν ότι η μεγάλη πλειονότητα της ανθρωπότητας πιστεύει στον Θεό, αν και οι αγνωστικιστές και οι άθεοι είναι αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια.

Το ποσοστό των πιστών και των άθεων μεταβάλλεται διαχρονικά υπό την επίδραση διαφόρων ψυχολογικών και πολιτισμικών παραγόντων.

Οι ερευνητές ξεκαθάρισαν πάντως ότι δεν αρκεί η αναλυτική σκέψη για να μετατρέψει έναν πιστό σε άπιστο. Άλλοι ισχυροί υποσυνείδητοι παράγοντες, όπως ο φόβος του θανάτου και η επιθυμία για διαιώνιση της ζωής, παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανατροφοδότηση της πίστης στη θρησκεία και σε άλλες πνευματικές παραδόσεις.

Οι ερευνητές επίσης φρόντισαν να διευκρινίσουν ότι η μελέτη τους δεν έχει να κάνει με την ίδια την αξία της θρησκείας, αλλά με τους γνωσιακούς-νοητικούς μηχανισμούς που την υποσκάπτουν ή την ενισχύουν.

Ο διάσημος νομπελίστας ψυχολόγος Ντάνιελ Κάνεμαν, του πανεπιστημίου Πρίνστον, δήλωσε ότι «αυτό ουσιαστικά που δείχνει η νέα έρευνα, είναι πως όταν κανείς σκέφτεται με πιο κριτικό τρόπο, απορρίπτει πεποιθήσεις που αλλιώς θα τις υιοθετούσε.

Δείχνει ότι υπάρχουν ορισμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις που οι άνθρωποι πιστεύουν και τις οποίες δεν θα υιοθετούσαν, αν σκέφτονταν πιο κριτικά».
http://www.daypress.gr/

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΦΑΙΡΕΣ ΕΠΙΡΡΟΗΣ ΚΑΙ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ.

Αν η ύπαρξή μας έχει χαρακτηρισθεί ως μορφή τριών υποστάσεων, σωματικού, ψυχικού, νοητικού, εν τούτοις και ο εγκέφαλος έχει αυτή την τριαδικότητα από μόνος του.

Τον ερπετοειδή , τον θηλαστικό και τον φλοιώδη. ‘Όμως, αυτό που έχει την ιδιαιτερότητα στην όλη ύπαρξή μας είναι η Επίφυση που εδρεύει στο κέντρο του εγκεφάλου μας .
Στους κύκλους των φιλοσοφικών αναζητήσεων, λένε ότι η ανθρώπινη ζωή διαδραματίζεται σε τρείς σφαίρες. Στην Νοητική, στην Ψυχική και την Σωματική. Και οι τρείς αυτοί κόσμοι βρίσκονται μέσα μας.

Το πρώτο αντιστοιχεί στο Νοητικό. Όταν όλα ήταν φώς και Ιδέες . Ο θείος σπινθήρας. Το δεύτερο στο Ψυχικό, όταν οι ιδέες έγιναν ψυχικές ενέργειες πού μετέδωσαν την ζωή.
Το τρίτο αντιστοιχεί στο Σωματικό, όταν η ενέργεια δομήθηκε υλικά. Μέσα μας , οι τρείς αυτές εκφράσεις ενεργούν μέσω τριών επιρροών στον εγκέφαλό μας.Πρώτα, με την εκδήλωση των αρχέγονων ενστίκτων , το της επιβίωσης με κάθε τρόπο, τον ζωώδη ,που είναι ο επιδρών μέσω του Νωτιαίου μυελού και του νευρικού συστήματος που σαν φίδι διατρέχει την σπονδυλική στήλη, ο και αρχαίος Όφις αποκαλούμενος.
Η δεύτερη επιρροή γίνετε μέσω των συναισθημάτων και των συγκινήσεων πού ανεβαίνουν από το θυμικό της καρδιάς και «φωλιάζουν» στην Παρεγκεφαλίτιδα.
Η δε τρίτη επιρροή αφορά την έδρα της λογικής και της συνειδήσεως. Αντιστοιχεί στο Νοητικό, στον φλοιώδη μετωπιαίο τμήμα του εγκεφάλου μας , εκεί που παράγετε η σκέψη μέσω της αναλύσεως των εντυπώσεων.
Σημείο συγκέντρωσης και εξέλιξης είναι ή Επίφυση.Με τον πρώτο εκφράζετε το σώμα, με τον δεύτερο η ψυχή , και με τον τρίτο το Πνεύμα.Στις παραδόσεις , οι τρείς αυτές ανθρώπινες ιδιότητες, αποτελούν την τρίμορφη υπόστασή μας. Είναι οι τρείς πλευρές του εαυτού μας και αποτελούν μαζί το «Εμείς».

 Ή υλική υπόσταση , οργανώνεται και παίρνει την κάθε μορφή της από την οργανωτική ιδιότητα της ψυχής. Η ιδιότητα όμως αυτή βασίζεται στην ιδέα του αρχιτέκτονα νού του Πνεύματός μας, του αληθινού εαυτού μας, του Πνευματικού Εγώ, ούτως ώστε ή ψυχή αποτελεί τον ενδιάμεσο συνδετικό κρίκο της ενοποίησης των δύο μερών της υπάρξεώς μας. Και επειδή η σωματική μας μορφή δεν είναι άλλο από αντικατροπτισμός της ιδέας μας, ή ψυχή αποτελεί τον καθρέπτη.

 

Με  βάση την παραπάνω διάταξη , μπορούμε να ταξινομήσουμε και τον τρόπο  υλοποίησης των επιθυμιών μας.

Κάθε σκέψη μας είναι και μια έν δυνάμη πραγματικότητα .  Με την συναισθηματική συμμετοχή της ψυχής {έχετε ακούσει πού λένε να το θέλεις με την ψυχή σου} ενεργοποιούνται τά στοιχεία της ύλης {παλμικές δονήσεις  του Θαλάμου του εγκεφάλου}  και ή σκέψη-ιδέα υλοποιείτε.

Γι αυτό, σας λέω λοιπόν πώς το μυστικό της πραγματοποιήσεως των ονείρων και επιθυμιών σας είναι η συναισθηματική συμμετοχή μέσω της φαντασίας  πού εργάζεται στον εγκεφαλικό Θάλαμο.

Σοφία Βλάχου

Τι σημαίνουν τα λόγια του Ιησού «η πίστη σου σε έσωσε»;

Ένας τρόπος, με τον οποίο πολλοί προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα θαύματα χωρίς να «υποχρεωθούν» να πιστέψουν ότι υπάρχει Θεός (γιατί αυτό θα είχε τρομακτικές ηθικές και υπαρξιακές συνέπειες για τη συνείδησή τους), είναι η ιδέα ότι «μέσα στον άνθρωπο» κρύβονται τεράστιες «δυνάμεις», που, όταν «πιστεύει» ή «θέλει» κάτι πάρα πολύ, ενεργοποιούνται και το πραγματοποιούν.

Ο πιστός άνθρωπος «δεν ξέρει» ότι διαθέτει τέτοιες δυνάμεις, απλώς έχει εμπιστοσύνη στο Θεό ή στον εαυτό του (το ίδιο κάνει, κατά την ιδέα που συζητούμε), αλλά αυτή η εμπιστοσύνη ενεργοποιεί «αυτόματα» τις δυνάμεις του. Θα μπορούσε να «εμπιστεύεται» μια μπάλα ποδοσφαίρου ή «τη μοίρα» ή «την ψυχή ενός αγαπημένου νεκρού» ή ένα fairy (φτερωτό νεραϊδάκι της βορειοευρωπαϊκής λαϊκής μυθολογίας) – δεν έχει σημασία προς ποιον ή προς τι κατευθύνεται η πίστη του, γιατί στ’ αλήθεια τίποτε απ’ αυτά δεν «υπάρχει», κάθε πίστη είναι «πίστη στις δικές μου δυνατότητες» και γι’ αυτό «η πίστη κάνει θαύματα». Πρόκειται λοιπόν για κάτι σαν πλασίμπο (placebo), το φανταστικό φάρμακο που χορηγείται πειραματικά σε ασθενείς, οι οποίοι βελτιώνονται –ή και θεραπεύονται– γιατί η «πίστη» τους ότι πήραν ένα αποτελεσματικό φάρμακο ενεργοποιεί εσωτερικές θεραπευτικές δυνάμεις, που τους θεραπεύουν. Εκεί αποδίδεται και η ευεργετική επίδραση της προσευχής: επειδή ξέρω ότι κάποιος προσεύχεται για μένα, οι εσωτερικές μου δυνάμεις ενεργοποιούνται και θεραπεύομαι.

Φυσικά θα μπορούσε κάποιος εδώ να αντιτάξει δύο αντιρρήσεις: α) δεν θεραπεύονται όλοι οι άνθρωποι που «πιστεύουν» ότι θα θεραπευτούν, β) πολλές φορές συμβαίνουν θαύματα σε ανθρώπους που δεν πιστεύουν ή που δεν ξέρουν ότι κάποιος προσεύχεται γι’ αυτούς. Οι υποστηρικτές της εν λόγω ιδέας φυσικά την περίπτωση α την εξηγούν ως έλλειψη πίστης, ενώ την β την απορρίπτουν χαρακτηρίζοντάς την αυθαίρετα ως ψέμα.

Επιστρατεύεται μάλιστα και ένα επιχείρημα από την Καινή Διαθήκη: ότι ο Ιησούς, σε αρκετές περιπτώσεις, είπε στους ανθρώπους που θεράπευσε: «Η πίστη σου σε έσωσε» (Ματθ. θ/9, 22, Μάρκ. ι/10, 52) ή κάτι παραπλήσιο (π.χ. Ματθ. η/8, 10. ιε/15, 28). «Να λοιπόν», λένε, «η πίστη έκανε το θαύμα, όχι ο Θεός. Το είπε και ο Ιησούς, που ήταν ένας μεγάλος, σοφός και ειλικρινής διδάσκαλος».

Ας δούμε λοιπόν λίγο αυτό το ζήτημα.

Για ποια πίστη μιλούσε ο Κύριος

Υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις, στις οποίες ο Κύριος αναφέρεται συγκεκριμένα σ’ αυτό που χρειαζόταν να πιστέψουν οι άνθρωποι, για να σωθούν από τα προβλήματα υγείας τους: «πιστεύεις στον Υιό του Θεού;» (Ιω. θ/9, 35-38) και «πιστεύεις ότι μπορώ να το κάνω αυτό;» (Ματθ. θ/9, 28).

Κατά τον Ιησού λοιπόν δεν είναι «κάθε πίστη» που σώζει ή θεραπεύει τον άνθρωπο, αλλά η συγκεκριμένη πίστη στον Ίδιο ως Υιό του Θεού και ιατρό των ψυχών και των σωμάτων.

Σημειωτέον δε ότι σε περιπτώσεις όπως του Ρωμαίου εκατόνταρχου (Ματθ. η/8, 5-13), του παραλυτικού της Καπερναούμ (Ματθ. θ/9, 1-8) και της Χαναναίας (ιε/15, 21-28), η πίστη κάποιων έγινε αφορμή να θεραπεύσει ο Ιησούς κάποιον άλλο.

Προφανώς ο Ρωμαίος εκατόνταρχος ή η Χαναναία δεν ήξεραν ακριβώς «ποιος ήταν ο Ιησούς», όμως σίγουρα δεν θα είχαν τα ίδια αποτελέσματα αν «πίστευαν» ότι θα θεραπεύσουν τους δικούς τους οι θεοί των πολυθεϊστικών θρησκειών τους. Ο Θεός που τέλεσε το θαύμα γι’ αυτούς είναι ο Θεός, για τον Οποίο μιλούσε ο Ιησούς. Ο Ιησούς δεν απαίτησε απ’ αυτούς να γίνουν μαθητές Του ούτε να «διορθώσουν την πίστη τους», αποδέχτηκε την πίστη τους, όμως Εκείνος θεράπευσε τους δικούς τους, όχι οι θεοί του ρωμαϊκού ή του χαναανικού πάνθεου. Τούτο οφείλεται –κατ’ εμάς τους χριστιανούς– στο ότι ο Θεός είναι Θεός όλων των ανθρώπων (ακόμη περισσότερο: όλων των όντων) και ευεργετεί κάθε πλάσμα Του, είτε Τον γνωρίζει είτε όχι.

Γιατί λοιπόν χρειάζεται η πίστη;

Η πίστη χρειάζεται για να ανοίξει η καρδιά του ανθρώπου και να γίνει δεκτική στη χάρη του Θεού. Και προσοχή: μπορεί η καρδιά κάποιου να μην είναι δεκτική στη θεία χάρη, αν ο άνθρωπος για χρόνια, ανήκοντας σε μια πολυθεϊστική θρησκεία, λατρεύει δαίμονες νομίζοντας πως λατρεύει «θεούς». Έτσι, περιπτώσεις όπως του εκατόνταρχου ή της Χαναναίας ήταν εξαιρετικά σημαντικές, γιατί, παρότι ήταν ειδωλολάτρες, η καρδιά τους δεν είχε διαβρωθεί από τις μαγικές λατρείες και η πίστη στη δύναμη του Ιησού μπορούσε να την ανοίξει και να τρυπώσει μέσα της η ευεργετική θεία χάρη.

Υπάρχουν λοιπόν σε ανύποπτο χώρο και χρόνο άνθρωποι με αθωότητα μικρού παιδιού (Λουκ. ιη/18, 15-17), με «αφελότητα καρδίας» (Πράξ. β/2, 46) και φυσικά με ταπείνωση. Είναι εκείνοι που «σέβονται το Θεό χωρίς να Τον γνωρίζουν» (Πράξ. ιζ/17, 23) και πράττουν το θέλημά Του χωρίς να έχουν διαβάσει το ευαγγέλιο, επειδή λειτουργεί υγιώς στην ψυχή τους ο παγκόσμιος νόμος της συνείδησης, που έχει τεθεί φυσικά από το Θεό (βλ. Ρωμ. β/2, 14-15).

Παρόμοιες περιπτώσεις μπορούμε να βρούμε ίσως σε όλες τις θρησκείες, γι’ αυτό βλέπουμε να συμβαίνουν θαύματα παντού. Φυσικά δεν είναι όλα τα «θαύματα» ενέργειες του Θεού, όμως δεν μπορούμε να πούμε ότι όλα τα εκτός ορθοδοξίας θαύματα είναι «έργα δαιμόνων» (ποια βεβαίως είναι έργα του Θεού και ποια του εχθρού, εγώ είμαι πολύ μικρός για να κρίνω, εκτός αν είναι κάτι προφανές – όμως και δεν είναι δική μου δουλειά να το κρίνω, υπάρχουν οι χριστιανοί διδάσκαλοι, οι άγιοι, που μπορούν να το κρίνουν με το χάρισμα της «διάκρισης των πνευμάτων» που έχουν).

Τι άποψη είχε ο Ιησούς περί πίστεως;

Σημειωτέον ότι στα ευαγγέλια ο Ιησούς δεν εμφανίζει τον εαυτό Του ως «έναν από τους πολλούς» σωτήρες και διδασκάλους, έστω θεόσταλτους, αλλά ως το μοναδικό σωτήρα των ανθρώπων, που αξιώνει αποκλειστική πίστη σ’ Αυτόν (βλ. π.χ. Ματθ. 23, 8-11, Ιω. 6, 53-58× 10, 1-21) και απόλυτη επιφυλακτικότητα απέναντι στους άλλους (π.χ. Ματθ. 24, 4-5 και 23-25). Απαιτεί μάλιστα να Τον αγαπούν οι άνθρωποι περισσότερο από τους γονείς και τ’ άλλα μέλη της οικογένειάς τους (π.χ. Ματθ. 10, 34-37), προφανώς γιατί η προσκόλληση στην οικογένεια, στις «οικογενειακές αξίες» και τα οικογενειακά συμφέροντα συνήθως μας εμποδίζει ν’ αγαπήσουμε όλο τον κόσμο!

Αν λοιπόν δεχτούμε ότι ο Ιησούς είπε την αλήθεια, τότε θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι δεν δίδασκε τους ανθρώπους «αυτοθεραπεία διά της πίστως» και ότι το θαύμα το τέλεσε Εκείνος και όχι «η πίστη» του ασθενούς από «μόνη της». Ο Ιησούς δεν ήταν «θεραπευτής» οποιουδήποτε είδους, αλλά το έργο Του ήταν η θεραπεία της κατεξοχήν ανθρώπινης τραγωδίας, της απομάκρυνσης από το Θεό, που συνεπάγεται το θάνατο.

Η πίστη «μετακινεί βουνά»

Ανάλογα πρέπει να κατανοήσουμε και τα Ματθ. ιζ/17, 20, και κα/21, 21, όπου ο Κύριος λέει στους μαθητές Του ότι, αν έχουν έστω και λίγη πίστη, «ως κόκκον σινάπεως» (σαν το σπόρο του σιναπιού, που είναι πολύ μικρός), μπορούν να διατάξουν ένα βουνό να σηκωθεί και να πέσει στη θάλασσα, κι εκείνο θα υπακούσει.

Δεν εννοεί να «πιστεύουμε» ότι θα… μιλήσουμε στο βουνό ή ότι θα το μετακινήσουμε, αλλά να πιστεύουμε ότι ο Θεός θα το μετακινήσει για χάρη της παράκλησής μας προς Αυτόν. Αλλιώς δεν έχουν νόημα λόγια του Ιησού όπως: «εάν τι αιτήσητε εν τω ονόματί μου, εγώ ποιήσω» (Ιω. ιδ/14, 13-14), «ό,τι αν αιτήσητε τον Πατέρα εν τω ονόματί μου, δω υμίν» (Ιω. ιε/15, 16).

 Του Θεόδωρου Ρηγινιώτη

άπό

Το όνειρο του σήμερα, πραγματικότητα του αύριο...

  “Τι κρίμα για σένα, αν πιστεύεις ότι υπάρχει μόνο ό,τι μπορεί να μετρηθεί στατιστικά. Πραγματικά σε λυπάμαι αν διευθύνει τη ζωή σου μόνο αυτό που μπορεί να μετρηθεί, γιατί εμένα με κεντρίζει το απροσμέτρητο. Με κεντρίζουν τα όνειρα, όχι μόνο αυτό που είναι μπροστά μου. Δε δίνω δεκάρα γι’ αυτό που βρίσκεται μπροστά μου. Αυτό το βλέπω. Αν θέλεις να περάσεις τη ζωή σου μετρώντας το, είναι δικαίωμά σου, εμένα όμως με ενδιαφέρει αυτό που βρίσκεται πιο έξω. Υπάρχουν τόσα που δεν βλέπουμε, δεν πιάνουμε, δε νιώθουμε, δεν καταλαβαίνουμε.

Υποθέτουμε πως η πραγματικότητα είναι αυτό το κουτί που μας βάλανε μέσα, κι όμως σας βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι. Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω. Το όνειρο του σήμερα θα είναι η πραγματικότητα του αύριο. Κι όμως έχουμε ξεχάσει να ονειρευόμαστε.”Leo Buscaglia

άπό